XXXIV. [1] In primis cum ad hoc venisse se dicit ut quod periit salvum faciat, quid dicis perisse? Hominem sine dubio. Totumne an ex parte? Utique totum, siquidem transgressio, quae perditionis humanae causa est, tam animae instinctu ex concupiscentia quam et carnis actu ex degustatione commissa, totum hominem elogio transgressionis inscripsit atque exinde merito perditionis implevit. [2] Totus itaque salvus fiet qui periit totus delinquendo, nisi si et ovis  illa sine corpore amittitur et sine corpore revocatur. Nam si caro quoque eius cum anima, quod pecus totum est, humeris boni pastoris advehitur, ex utraque utique substantia restituendi hominis exemplum est. [3] Aut quam indignum deo dimidium hominem  redigere in salutem, paene minus facere <quam faciat homo>, cum etiam saecularium principum plena semper indulgentia vindicetur. Diabolus validior in hominis iniuriam intellegetur totum eum elidens, deus infirmior renuntiabitur non totum eum relevans? Atquin et apostolus suggerit, ubi delictum abundaverit illic gratiam superabundasse. [4] Quomodo denique salvus habebitur qui poterit et  perditus dici? carne scilicet perditus, anima vero salvus, nisi quod iam et anima in perdito constituatur necesse est ut salva effici possit: id enim salvum effici oportebit quod perditum fuerit. [5] Porro aut  recipimus animae immortalitatem, ut perdita non in interitum credatur sed in supplicium, id est in gehennam: et si ita est, iam non animam spectabit salus, salvam scilicet suapte natura per immortalitatem, sed carnem potius quam interibilem constat apud omnes: [6] aut si et anima interibilis, id est non immortalis, quod et  caro, iam et carni forma illa ex aequo proficere debebit proinde mortali et interibili qua id quod perit salvum facturus est dominus. [7] Nolo nunc contentioso fune deducere hac an illac hominem perditio  depostulet, dum utrimque eum salus destinet in ambas substantias  peraequata. Ecce enim, ex quacunque substantia hominem perisse praesumpseris, ex altera non perit: salvus ergo erit iam ex qua non perit, et salvus nihilominus fiet ex qua perit. [8] Habes totius  hominis restitutionem, dum et quodcunque eius perit salvum facturus est dominus et quodcunque non perit utique non erit perditurus. [9] Quid ultra de utriusque substantiae securitate dubitas,  cum altera salutem consecutura sit, altera amissura non sit? Et tamen adhuc sensum rei exprimit dominus, Ego dicens veni non ut meam sed ut patris qui me misit faciam voluntatem. Quam? Oro te. Ut omne quod dedit mihi, non perdam ex eo quidquam sed resuscitem illud in novissimo die. [10] Quid a patre Christus  acceperat nisi quod et induerat? Hominem sine dubio, carnis animaeque  texturam. Neutrum ergo eorum quae accepit perire patietur, immo nec quidquam utriusque, immo nec modicum: quodsi modicum caro, ergo nec carnem quia nec modicum, nec quidquam quia nec quidquam. Atquin si non et carnem resuscitabit novissima die, iam non modicum patietur perire de homine, sed pro tanta dixerim parte prope totum. [11] Ingerens amplius, Hoc est patris  voluntas, ut omnis qui aspicit filium et credit in eum habeat vitam aeternam, et suscitem illum novissimo die, plenitudinem exstruit resurrectionis: tribuit enim utrique substantiae per officia propriam  mercedem salutis, et carni per quam filius aspiciebatur, et animae  per quam credebatur. [12] Ergo, dices, illis erit promissa res a  quibus Christus videbatur. Sit plane ita, ut et ad nos eadem spes inde manaverit: nam si videntibus et idcirco credentibus fructuosa tunc fuerunt opera carnis atque animae, multo magis nobis: feliciores enim qui non vident et credent: quando et si illis negaretur  carnis resurrectio, certe felicioribus competisset: quomodo enim felices si ex parte perituri?