LVII. [1] Hinc iam illa vulgaris incredulitatis argutia est. Si, inquiunt, ipsa eademque substantia revocatur cum sua forma linea qualitate, ergo et cum insignibus suis reliquis: itaque et caeci et claudi et paralytici, et ut quis insignis excesserit ita et revertetur. [2] Quid nunc  et si ita? Dedignaris tantam gratiam qualiscumque a deo consequi? Non enim et nunc animae solius admittens salutem dimidiatis hominibus eam adscribis? Quid est credere resurrectionem, nisi integram credere? Si enim caro de dissolutione reparabitur, multo magis de vexatione revocabitur. [3] Minoribus maiora praescribunt.  Cuiuscumque membri detruncatio vel obtusio nonne mors membri est? Si universalis mors resurrectione rescinditur, quid portionalis? Si demutamur in gloriam, quanto magis in incolumitatem? [4] Vitiatio  corporum accidens res est, integritas propria est. In hac nascimur. Etiam si in utero vitiemur, iam hominis est passio: prius est genus quam casus. [5] Quomodo vita confertur a deo, ita et refertur: quales  eam accipimus, tales et recipimus. Naturae non iniuriae reddimur: quod nascimur, non quod laedimur, revivescimus. [6] Si non integros  deus suscitat, non suscitat mortuos. Quis enim mortuus integer, etsi integer moritur? Quis incolumis qui exanimis? Quod corpus inlaesum cum interemptum, cum frigidum, cum expallidum, cum edurum, cum cadaver? Quando magis homo debilis, nisi cum totus? Quando magis paralyticus, nisi cum immobilis? Ita nihil aliud est mortuum resuscitari quam integrum fieri, ne ex ea parte mortuus adhuc sit ex qua non resurrexerit. [7] Idoneus deus reficere  quod fecit. Hanc suam et potestatem et liberalitatem satis iam in Christo spopondit: immo et ostendit non tantum resuscitatorem carnis verum etiam redintegratorem. [8] Atque adeo et apostolus, Et  mortui, inquit, resurgent incorrupti: quomodo, nisi integri qui retro corrupti tam vitio valetudinis quam et senio sepulturae? [9] Nam  et supra utrumque proponens, oportere et corruptivum istud induere incorruptelam et mortale istud immortalitatem, non iteravit  sententiam sed differentiam demandavit: immortalitatem enim ad rescissionem mortis, incorruptelam ad obliterationem corruptelae  dividendo, alteram ad resurrectionem alteram ad redintegrationem  temperavit. Puto autem et Thessalonicensibus omnis substantiae integritatem repromisit. [10] Itaque nec in posterum  timebuntur corporum labes: nihil poterit admittere integritas vel  conservata vel restituta, ex quo illi etiam si quid amiserat redditur. [11] Praescribens enim adhuc easdem passiones obituram carnem si  eadem resurrectura dicatur, naturam adversus dominum suum temere defendis, legem adversus gratiam impie adseris, quasi deo minus liceat et mutare naturam et sine lege servare. Quo ergo legimus, Quae impossibilia apud homines possibilia apud deum: et, Stulta mundi elegit deus ut sapientia mundi confundat? [12] Oro te,  si famulum tuum libertate mutaveris, quia eadem caro atque anima permanebunt quae flagellis et compedibus et stigmatibus obnoxiae retro fuerant, idcircone illas eadem pati oportebit? Non opinor: atquin et vestis albae nitore et anuli aurei honore et patroni nomine ac tribu mensaque honoratur. [13] Permitte hanc et deo potestatem  per vim illius demutationis condicionem non naturam reformandi, dum et passiones auferuntur et munitiones conferuntur. Ita manebit quidem caro etiam post resurrectionem eatenus passibilis qua ipsa, qua eadem, et tamen impassibilis quia in hoc ipsum  manumissa a domino ne ultra pati possit.