|
Secundae Ausonii epistolae
respondet carmine sequenti.
Continuata meae durare silentia
linguae,
Te numquam tacito memoras; placitamque latebris
Desidiam exprobras; neglectaeque insuper addis
Crimen amicitiae; formidatamque jugalem
Objicis, et durum jacis in mea viscera versum.
Parce, precor, lacerare tuum, nec amara paternis
Admiscere velis, ceu melli absinthia, verbis.
Cura mihi semper
fuit, et manet, officiis te
Omnibus excolere, affectu observare fideli.
Non umquam tenui saltem tua gratia naevo
Commaculata mihi est; ipso te laedere vultu,
Semper et incauta timui violare figura.
Cumque tua accessi venerans, mea cautius ora
Composui, et laeto formavi lumine frontem;
Ne qua vel a tacito contractam pectore nubem
Duceret in sanctum suspicio falsa parentem.
Hoc mea te domus exemplo coluitque colitque,
Inque tuo tantus nobis consensus amore est,
Quantus et in Christo connexa mente colendo.
Quis tua, quaeso, tuis obduxit pectora livor?
Quo rumore pias facilis tibi fama per aures
Irrupit pepulitque animum contraque vetustam
Experta pietate fidem nova vulnera movit,
Laederet ut natis placidum malesuada parentem?
Sed mihi non fictae mens conscia simplicitatis,
Nec patris inculti pietas rea, respuit omne
Immeritum, et falso perstringi crimine non fert;
Immunis vero gravius violatur iniquo
Vulnere, tam tenera offensae, quam libera culpae.
Discussisse jugum quereris me, quo tibi doctis
Junctus eram studiis. Hoc nec gestasse quidem me
Assero: namque pares subeunt juga: nemo valentes
Copulat infirmis; neque sunt concordia frena,
Si sit compulsis mensura jugalibus impar.
Si vitulum tauro, vel equum commitis onagro,
Si confers fulicas cygnis, et aedona parrae;
Castaneis corylos, aequas viburna cupressis,
Me compone tibi: vix Tullius et Maro tecum,
Sustineant aequale jugum; si jungar amore,
Hoc tantum tibi me jactare audebo jugalem;
Quo modicum sociis magno contendit habenis
Dulcis amicitia aeterno mihi foedere tecum,
Et paribus semper redamandi legibus aequa.
Hoc nostra cervice jugum non scaeva resolvit
Fabula, non terris absentia longa diremit.
Nec perimet, toto licet abstrahar orbe, vel aevo.
Numquam animo divisus agam; prius ipsa recedet
Corpore vita meo, quam vester pectore vultus.
Ego te per omne, quod datum mortalibus
Et destinatum seculum est,
Claudente donec continebor corpore,
Discernar orbe quolibet,
Nec orbe longe, nec remotum lumine,
Tenebo fibris insitum,
Videbo corde, mente complectar pia
Ubique praesentem mihi.
Et cum solutus
corporali carcere,
Terraque provolavero,
Quo me locarit axe communis Pater,
Illic quoque te animo geram.
Neque finis idem qui meo me corpore,
Et amore laxabit tui.
Mens quippe, lapsis quae superstes artubus
De stirpe durat coeliti,
Sensus necesse est simul et affectus suos
Teneat aeque ut vitam suam;
Et ut mori, sic oblivisci non capit,
Perenne viva et memor.
|