|
Sidera si caelo,
si possunt gramina terris
Defore, mella favis, aqua fontibus, uberibus lac:
Sic poterunt linguis laudes cessare piorum,
In quibus et vitae virtus, et gloria mortis
Ipse Deus pro quo vitam voluere pacisci,
Et moriendo piam sancire fidem populorum,
Mercarique sacrum pretioso sanguine regnum,
Sanguine, quo totum spargentes martyres orbem
Gentibus innumeris semen caeleste fuerunt.
Horum de numero procerum confessor in ista
Urbe datus Felix longe lateque per orbem
Nominis emicuit titulo. Sed Nola sepulti
Facta domus tamquam proprio sibi sidere
plaudit.
Omnis enim, quacumque manet mandatus in ora
Martyr, stella loci simul, et medicina colentum est.
Namque tenebrosum veteri caligine mundum,
Languentesque animas miseratus in orbe creator
Sic sacra disposuit terris monumenta piorum,
Sparsit ut astrorum nocturno lumina caelo.
Et licet una fides, par gratia, et aemula virtus
Martyribus cunctis maneat, tamen omnibus iisdem
Dissimiles operum formas exstare videmus.
Atque alibi tacitis meritum sublime sepulcris
Excolimus memores, alibi clamantia signa
Conspicuas miramur opes. Ubi credo mali plus
Durior impietas retinet, majorem ibi
morbus
Poscit opem gravior, vel adhuc ubi caecior altam
Perfidiae noctem trahit error, et aegra laborat
In populo titubante fides, ibi lumina prorsus
Accendi majora decet, mundique tenebras
Illustrante Deo perimi, mentesque retusis
Attonitas oculis, trepidasque intendere ad ipsos
Divini veri radios, caligine tetra
Solvere, collyrioque medentis inungere Christi.
Quod per apostolicas curandis sensibus artes
Cote pia teritur, quia lene jugum, et leve Christi
Est onus ad Christum puro jam lumine versis,
Atque evangelico suffusis pectora succo.
Quo bene purgantur nebulae, quibus interiorem
Obducunt aciem mundi fallentis amores,
Qui magnum per inane vagos sine remige sensus
Circumagunt, hebetantque gravi caligine captos
Mollibus illecebris, ut frangant robora vitae,
Sectenturque vagas per gaudia lubrica pompas.
Hos igitur nobis cupiens avertere morbos
Omnimedens Dominus, sanctos mortalibus aegris
Per varias gentes medicos pietate salubri
Edidit; utque suam divina potentia curam
Clarius exereret, potioribus intulit illos
Urbibus, et quosdam licet oppida parva retentent
Martyras: at proceres Deus ipsos moenibus amplis
Intulit, et paucas functos divisit in oras,
Quos tamen ante obitum toto dedit orbe magistros.
Inde Petrum, et Paulum Romana fixit in urbe,
Principibus quoniam medicis caput orbis egebat
Multis insanum vitiis, caecumque tenebris.
Sed potiore Deo nostram reparare salutem,
Quam Satanae captos etiam nunc fraude tenere:
Rarescunt tenebrae mundi, et jam pene per omnes
Praevaluit pietas, et mortem vita subegit.
Crebrescente fide victus delabitur error,
Et prope jam nullis sceleri, mortique relictis
Tota pio Christi censetur nomine Roma,
Irridens figmenta Numae, vel fata Sibyllae.
Cumque sacris pia turba refert pastoribus Amen
Per numerosa Dei regnantis ovilia laetum.
Laudibus aeterni Domini ferit aethera clamor
Sanctus, et incusso Capitolia culmine nutant.
In vacuis simulacra tremunt squalentia templis
Vocibus icta piis, impulsaque nomine Christi.
Diffugiunt trepidi desertas daemones aedes.
Lividus incassum serpens fremit ore cruento
Lugens humanam jejuna fauce salutem.
Seque simul pecudum jam sanguine defraudatum
Praedo gemens frustra siccas circumvolat aras.
Sic Deus et reliquis
tribuens pia munera terris
Sparsit ubique loci magnas sua membra per urbes.
Sic dedit Andream Patris, Ephesoque Johannem,
Ut simul Europam, atque Asiam curaret in illis,
Discuteretque graves per lumina tanta tenebras.
Parthia Matthaeum complectitur, India Thomam
Lebbaeum Libyes, Phryges accepere Philippum,
Creta Titum sumpsit, medicum Boetia Lucam.
Marcus, Alexandrea, tibi datus, ut bove pulso
Cum Jove, nec pecudes Aegyptus in Apide demens,
In Jove nec civem coleret male Creta sepultum,
Nec Phryges exsectis agerent Cybeleia Gallis
Impuram foedo solantes vulnere matrem,
Et tandem castis fronderet montibus Ida
Intactas referens securo vertice pinus:
Vana nec ulterius mutos jam Graecia Delphos
Consuleret, spernensque suum calcaret Olympum
Altius in Sion gradiens, ubi collis alumni
Lene jugum celso fastigat vertice Christus.
Fugit et ex Epheso trudente Diana Johanne
Germanum comitata suum, quem nomine Christi
Imperitans Paulus pulso Pythone fugavit.
Fugit ab Aegypto Satanas, ubi mille figuras,
Nomina mille sibi variis accommoda monstris
- Sumpserat; ut Serapi sanctum formaret Ioseph,
Nomine ferali abscondens venerabile nomen,
Cum tamen ipsa fidem simulacri forma doceret,
Qua modius capiti superest, quia frugibus olim
Ante famem Domino sic inspirante coactis
Innumeras gentes Aegypti ex ubere pavit,
Et steriles annos annis saturavit opimis.
Sed ne ultra sanctus coleretur honore profano,
Mens arcana Dei devotae pectora plebis
Immissis acuit stimulis, cultumque nefandi
Daemonis everso, fractoque Serapide clausit.
Non Pelusiacis vaga saltibus Isis Osirim
Quaerit aruspicibus calvis, qui pectore tunso
Deplorant aliena suo lamenta dolore,
Moxque itidem insani sopito gaudia luctu
Vana gerunt eadem mentiti fraude repertum,
Qua non amissum sibi quaesivere vagantes.
Heu quo stultitiae merguntur gurgite mentes
Luce Dei vacuae! nam quid, rogo, caecius illis,
Qui non amissum quaerunt, nusquamque manentem
Inveniunt, planguntque alii quod non dolet ipsis?
Elige quid facias miser error. Quid colis? Aut quid
Plangis non coeunt quae jungis: luctus honorem
Non sequitur: lamenta colis, lugendaque credis,
Quae divina putas. Si dii sunt, nec miseri sunt;
Aut si sunt miseri, dii non sunt, atque homines sunt,
Et miseri: miserare igitur mortalia passos,
Aut laetus venerare deos: nam caecus aperte est
Hic furor, aut miseros colere, aut lugere beatos.
Ergo dea est Isis? Mulier dea? Si dea, corpus
Non habet, et sexus sine corpore, vel sine sexu
Partus abest. Unde ergo illi quem quaerit Osirim?
Atque ubi quaerat eum, nescit dea. Sed dea numquam
Esse potest mater, nec femina. Nam Deus unus,
Virtus trina Deus, Pater unus, et unus in ipso
Filius: ex ipso simul unus cum Patre Verbi
Spiritus: haec tria sunt Deus unus nomina semper.
Sola Dei natura Deus: quod Filius, et quod
Spiritus, et Pater est: sed Filius ex Patre natus,
Spiritus ex Patre procedens. Nihil hic habet ulla
Commune, aut simile in rebus natura creatis.
Ast Carthago potens Cypriano martyre floret,
Cujus et ore simul profusi, et sanguine fontes
Fecundaverunt Libyae sitientis arenas.
Nec procul inde Uticam collatis Candida Massa
Martyribus magno venerandae caedis acervo
Extulit; unus enim benedicti cespitis agger
Corpora multa tegens alte caput extulit arvis,
Et meritis altos testatur monte sepulcri.
Inde Deo dudum jam fertilis Africa Christo
Multiplicat largas tanto de semine fruges,
Et parit egregios verboque, fideque magistros.
Nec minor Occiduis effulsit gratia terris.
Ambrosius Latio, Vincentius exstat Iberis.
Gallia Martinum, Delphinum Aquitania sumpsit.
Multaque praeterea per easdem largiter oras
Semina sanctorum positis diffusa sepulcris
Illustrant totum superis virtutibus orbem,
Et toto antiquum detrudunt orbe draconem,
Qui genus humanum per nomina mille deorum,
Quae tamen ex obitis mortalibus et sibi sumpsit
Ipse, suisque dedit coluber, quibus arte nocendi
Princeps in vacuo tetrum gerit aere regnum,
Daemonibusque caput nobis inimicus oberrat.
Sic itaque et nostra haec Christi miserantis amore
Felicis meruit muniri Nola sepulcro,
Purgarique simul, quia caecis mixta ruinis
Orbis, et ipsa simul moriens in nocte jacebat
Saxicolis polluta diu cultoribus, in qua
Prostibulum Veneris simul, et dementia Bacchi
Numina erant miseris, foedoque nefaria ritu
Sacra celebrabat sociata libido furori.
Et quis erat vitae locus hic, ubi nec pudor usquam,
Nec metus ullus erat? Quis enim peccare timeret,
Hic ubi sanguineus furor, atque incesta libido
Relligionis erant, et erat pro numine crimen
His qui crediderant esse ullum in crimine numen?
Atque erat in toto quasi sanctior agmine cultor,
Qui Veneris sacris pollutius incaluisset.
Plenus et ille Deo, reliquisque beatior esset,
Qui magis infuso sibi daemone saevius in se
Desipiens, propriisque litans furialia sacra
Vulneribus sanam meruisset perdere mentem.
O caecis mens digna animis, et numina digna
Aversis servire Deo. Venus, et nemus illis
Sit Deus: ebrietas demens, amor impius illos
Sanctificent: abscissa colant, miserique pudorem
Erroris foedi Matris mysteria dicant.
Digna fides illis, quibus almo in lumine veri,
Legibus et castis, et magno nomine Christi
Nulla fides, et nullus amor, ideoque nec ullum
Indignae pretium vitae est in sanguine Christi.
Sit Deus his venter, vel cetera gaudia carnis,
Queis Deus ipse Deus non est, quibus in cruce Christi
Gloria nulla subest, quia non dignatur adire
Degeneres animos virtus crucis. Inde beatis
Felix, ut reliqui diverso martyres orbe,
Nolanis medicus fuit, estque perennis ope ista:
Nec modo Nolanis, sed et omnibus, a quibus idem
Imploratus erit, dabit isto jure salutem,
Si crucis alma fides in pectore supplicis adsit.
Ista fides genus humanum curatque, piatque:
Haec ubi defuerit medicina, morabitur illic
Omne mali regnum, nec in illo desinet umquam
Cypris adulteriis, furiis regnare Lyaeus,
In quo defuerit Christi pudor, et crucis ardor.
Ignis enim divinus inest, ubi vis crucis intus
Ardescente fide cruciat male conscia corda,
Vivificatque animam vitiis in carne peremptis.
Hostibus his obtrita diu, corruptaque tantis
Pestibus ingentem poscebat Nola medelam.
Atque ideo pensante Deo discrimen, opemque
Felicem accepit medicum, qui vinceret omnem
Quamlibet antiquam miserorum in cordibus atris
Perniciem, et meriti virtute potentior alti
Vulneribus ductum super ulcera putria callum
Scinderet, ut saniem suffusa labe coactam
Exprimeret sinibus ruptis, ac deinde lacunam
Vulneris expleret plana cute ducta cicatrix.
Ergo ubi Nolanis Felix, ut stella tenebris,
Fulsit ab ore Dei veniens, verbumque medendi
Ore gerens tamquam venturo sole serenus
In matutino laetum jubar exserit ortu
Phosphorus, occiduisque novus praefulget in astris
Nuncius instantis cessura nocte diei.
Sic jam Evangelio totum radiante per orbem,
Et propiante Deo cunctis mox judice terris
Adventus vexilla sui praetendit ubique,
Perque suos Christus sua signa coruscat amicos.
Ex quibus hac voluit sibi praelucere sub ora
Felicem, ut nostras isto depelleret umbras
Sidere, et antiquos ista quoque pelleret urbe
Daemonas, ut pulsis hominum de corde colonis
Talibus intraret puras Deus incola mentes,
Et vice mutata nobis pietate solutis
Nostra prius nostros premerent modo vincla leones
Frustra in oves Christi victa feritate frementes.
Et manet haec nobis etiam nunc gratia, quae nos
Peccatis prece sanctorum exorante resolvit,
Atque iisdem sanctis ultoribus alligat illos,
Discruciatque hostes, qui nos vincire solebant.
Hi modo ut illato deprensi lumine fures,
Atque in vincla dati, nunc ignea flagra piorum,
Ut meruere, ferunt, aut jam infernis male trusi
Carceribus trepidant, vicinum instare fatentes
Judicium Domini solis sibi triste, suisque
Omnibus, in Satanae partem quos saeva voluntas
Verterit, et Satanae sociaverit aemula vita.
Istic nequitiae socios homines, ibi poenae.
Ecce dies accepta Deo: modo vera salutis
Lux micat: omnia jam nobis bene versa videmus:
Diffugere doli, cecidit Bel, interit error,
Quique colebantur totis quasi numina templis
Daemones, hi per templa Dei torquentur inermes;
Et qui divinos audebant sumere honores,
Hi modo ab humana plectuntur gente subacti.
Namque isti, quos nunc celebri Felicis in aula
Torqueri, clamare, rapi per capta videmus
Corpora, corporibus vincti retinentur in ipsis,
In quae se trusere ipsi, poenamque volentes
Humanam, invenere suam. Nunc ergo reorum
Personae exululant poenis, qui numine falso
Dii fuerant, et qui mentito numine vivos
Ante Dei cultum sibi nil caeleste videntes
Dediderant homines, hi nunc ubi lumine Christi
Vera fides patuit, non possunt ferre sepultos.
Sed magis ut pateat, quia nunc hi qui cruciantur
Daemones ante fores, aut ante sepulcra piorum,
Iidem sunt illi, quibus olim serva litabat
Gens hominum, et sacros demens libabat honores,
Ipsa docet vocum species: nam saepius illa
Voce gemunt, solitum ut noscas clamore furorem.
Sic plerumque velut resoluto laxius ore,
Dente fremunt, spumant labris, horrentque capillis.
Utque manu prensante comam excutiuntur in altum,
Et pede pendentes stant crinibus: interea illic
Sacrorum memores veterum, quibus exta solebant
Lambere caesarum pecudum, aut libamine pasci,
Lascivosque choros hederatis ducere pompis,
Nunc etiam sua testantes sacra illa fuisse,
In quibus insanos dabat ebria turba tumultus,
Euhoe Bacche sonum fractis imitantur anheli
Vocibus, et lento jactant sua colla rotatu.
Sed quia non poterat mortalis unius aetas
Sufficere, ut longo contagia tempore tracta
Dilueret paucis, quos corpore viveret, annis
Confessor Felix, et presbyter, ore magister,
Elogio martyr, merito officioque sacerdos;
Omnipotens Dominus finitum corporis aevum
Felici potiore via persistere fecit,
Continuans medicos operosi martyris actus,
Virtutes ut eas idem celebraret humatus,
Quas in carne manens Christi virtute gerebat,
Atque ita susceptae nec mortuus abforet urbi
Corpore, cum tantum positi sanator adesset
Spiritus, et desideriis latitaret amantum
Ad tempus cari facies subtracta patroni;
Prompta sed aegrorum semper medicina saluti
Afforet. Inde perennis honos, et gloria sanctum
Felicem meritis sine fine virentibus ambit:
Et licet a veteri tumulis absconditus aevo,
Qua mortalis erat, lateat telluris operto;
Viva tamen vegetante Deo, membrisque superstes
Gratia divinum spirantia martyris ossa
Clarificat populis merito vivente sepulti:
Et magni solium breve confessoris adorat
Jugiter e variis congesta frequentia terris.
Sed Deus ut cunctorum hominum sator, omnibus istam
De sanctis indulsit opem procedere terris:
Ut jam de tumulis agerent pia dona beati
Martyres, et vivos possent curare sepulti.
Nec satis hoc donum Domino fuit, ut sua tantum
Nomine, sive opibus loca martyres illustrarent:
Ex iisdem tumulis etiam monumenta piorum
Multiplicans multis tribuit miserator eosdem
Gentibus. Et referam varias ab origine causas,
Ex quibus haec orta est variis benedictio terris
Nam quia non totum pariter diffusa per orbem
Prima fides ierat, multis regionibus orbis
Martyres abfuerant, et ob hoc, puto, munere magno
Id placitum Christo nunc inspirante potentes,
Ut Constantino primum sub Caesare factum est,
Nunc famulis retegente suis, ut sede priori
Martyras accitos transferrent in nova terrae
Hospitia: ut sancto non olim antistite factum
Novimus Ambrosio, qui fultus munere tali,
Postquam ignoratos prius, et tunc indice Christo
Detectos sibimet mutata transtulit aula,
Reginam prompta confudit voce furentem.
Nam Constantinus proprii cum conderet urbem
Nominis, et primus Romano in nomine regum
Christicolam gereret, divinum mente recepit
Consilium, ut quoniam Romanae moenibus urbis
Aemula magnificis strueret tunc moenia coeptis,
His quoque Romuleam sequeretur dotibus urbem,
Ut sua apostolicis muniret moenia laetus
Corporibus: tunc Andream devexit Achivis,
Timotheumque Asia: geminis ita turribus exstat
Constantinopolis magnae caput aemula Romae,
Verius hoc similis Romanis culmine muris,
Quod Petrum, Paulumque pari Deus ambitione
Compensavit ei, meruit quia sumere Pauli
Discipulum cum fratre Petri. Jam quanta per istam
Sanctorum per longa viam divortia terrae
Creverit utilitas ad nostrae munia vitae,
Ipsa docent hodieque loca, in quibus illa beati
Rheda capax oneris posita statione resedit,
Omnibus in spatiis quacumque aut mansio sanctis
Corporibus, requiesque fuit vectantibus illos
Sacratos cineres, miris clamantia signis.
Nam divina manus medica virtute per omnes
Est illic operosa vias, qua corpora sancta
Impressere sacro vestigia viva meatu.
Inde igitur suadente fide data copia fidis
Tunc comitum studiis, quaedam ut sibi pignora vellent
Ossibus e sanctis merito decerpere fructu,
Ut quasi mercedem officii, pretiumque laboris
Praesidia ad privata domum sibi quisque referrent.
Ex illo sacri cineres quasi semina vitae
Diversis sunt sparsa locis, quaque osse minuto
De modica sacri stipe corporis exiguus ros
Decidit in gentes: illic pia gratia fontes,
Et fluvios vitae generavit gutta favillae.
Inde in nos etiam stillavit copia Christi
Dives et in minimis: nam hoc quoque sumpsimus istic
Carnis apostolicae sacra pignora pulvere parvo,
Quae Sanctus nostri Dominusque, paterque cubilis,
Et custos animae nostrae, et tutela salutis
Felix vicina sibi cominus aede recepit,
Quae reliquis ejus aetate recentior aulis
Exiguos cineres, et magnos servat honores,
Servaturque magis custodibus ipsa patronis:
Absit enim, ut servari unquam videantur egere:
Qui servare solent tamen, et curare suorum
Commoda alumnorum patrio dignantur amore,
Atque dicatorum sibi tutamenta locorum
Dirigere: hoc sanctis studium pietatis inesse
Spiritibus miranda fide documenta dederunt.
Unde recens etiam paucis opus eloquar orsis:
Dignum etenim sancti Felicis munera in ipso
Natali ejusdem gratantibus edere verbis.
Non peregrina locis, neque tempore prisca profabor:
Finibus in nostris, et in ista sede patratum
Nuper opus referam, quod forte renoscere vobis
Promptum erit; in medio quoniam res lumine gesta est.
Credo ex hoc numero vestrum prope nullus in isto
Sit novus auditu, quia per longinqua remotis
Fama volans ierit. Certe affueratis in ista
Urbe aliqui per idem tempus, quo contigit, ut fur
Illicitis animo stimulis agitatus avaras
Mitteret in sacra dona manus, et ab omnibus unam
Improbus, et demens venerandae insignibus aulae
Eligeret praedae speciem crucis, inscius illam
Indicio sibi, non spolio fore, quam velut hamum
Piscis edax hausit capta capiendus ab esca.
Quis, rogo, latronem tam grandi spiritus auso
Impulit, armavit, caecavit, praecipitavit,
Ut nec ad excubias vigilum, nec ad ipsa (quod est plus)
Quae cineres reverenda tegunt altaria sacros,
Pulveris et sancti virtutem halantia fragrant,
Corde repercusso fugeret, neque numine tantum,
Sed specie simul, et pretio praestantia ferret?
Multa etenim suberant alia, ut novistis, in ipso
Ornamenta loco, quae sumeret, ut crucis auro
Parceret; intus enim latitabant mystica vasa
Sumendis mandata sacris. Sed praeter et aulae
Ipsius in spatio variis insignia formis
Munera erant de more sita haec, quae cernitis illic
Omni prompta die, vel circumfixa per omnes
Ordine diverso quasi candelabra columnas,
Depictas exstante gerunt quae cuspide ceras,
Lumina ut inclusis reddantur odora papyris.
At medio in spatio fixi laquearibus altis
Pendebant per ahena cavi retinacula lychni,
Qui specie arborea lentis quasi vitea virgis
Brachia jactantes, summoque cacumine rami
Vitreolos gestant tamquam sua poma caliclos,
Et quasi vernantes accenso lumine florent,
Densaque multicomis imitantur sidera flammis,
Distinguuntque graves numerosa luce tenebras,
Et tenerum igniculis florentibus aethera pingunt:
Dumque tremunt, liquidos crines, crebrumque coruscant,
Assiduis facibus sparsa caligine noctis
Ambiguam faciem miscent lucem inter, et umbras,
Et dubium trepidis conspectibus aera turbant.
Ergo isthaec licet in patulo sibi prompta videret,
Tutius et furanda sibi, quoniam minus esset
Criminis, et pretii suspensam altaris ab ora
Longius, argentoque levem emandare lucernam:
Sed miser, ambitiosus, et ipsa in fraude superbus
Tamquam vile nefas argentea sumere furto
Sprevit, et audacem porrexit in aurea dextram,
Quae simul e variis scite distincta lapillis
Viderat, et magnis inflarat pectora votis,
Ut pariter gemmis gauderet dives, et auro.
Sed tantum sceleris magni cumulatur iniquo
Pondere: peccato mansit gravis, et levis aere.
Sacrilegum sua poena manet, sua praeda latronem
Deseruit. Spolio
furti, non crimine nudus
Vivit inops fructu, sed vulnere fraudis abundans.
Quamquam illum non hoc magno sine numine Christi,
Consilioque putem permissum crimen adisse:
Ut quia vel quicquam de sacris tollere rebus
Mente recepisset, sineretur ad ilfa venire,
In quibus admissi impietas insignior esset.
Ante dies paucos idem confugerat illuc
Militiam simulans fugere, et susceptus amice
Hospes ab aedituis sacram curantibus aulam.
Toto pene latens ibi mense cubilia, somnos,
Tempora custodum simul exploraverat. Et cum
Cepisset placidas meditati criminis horas,
Nocte nefas tacita arripuit, nulloque labore,
Nec strepitu foribus clausis inclusus, ut unus
Servantum, quibus hospes erat, primos ubi somnos
Non vigiles Vigiles coepere silentibus umbris
Carpere, et oppressis oblivia ducere curis:
Ille locum sumens sceleri, qua noverat usu
Expositam lychnis per noctem ex more parandis
Machinulam gradibus scalas praebere paratis,
Et male securo sibi tunc custode relictam:
Quae crucis instar erat, quod et est modo perpete virga
Directum, geminos transverso limite gestans
Cantharulos: unum de calce catenula pendens
Sustinet: in tribus his scyphulis inserta relucent
Lumina, cum fert festa dies: tunc vero sine usu
Luminis ad speciem tantum suspensa manebant.
Sed paulo crucis ante decus de lumine eodem
Continuum scyphus est argenteus aptus ad usum.
Hunc importuno sibi lumine praedo micantem
Protinus exstinguit: namque id quoque noverat idem
Saepe solere mori, cum stuppa perarida longam
Conderet in noctem consumpto lumen olivo,
Nec miraturum vigilem, si forte tenebras
Cerneret obducto subducere culmina lychno,
More putaturus noctem, non crimine factam.
Non igitur quasi fur, quod erat latro, sed quasi custos
Aufert illicitam securus praedo rapinam,
Nec fugit impavidusque manet. Tegit una latentem
Cellula de multis, quae per latera undique magnis
Appositae tectis praebent secreta sepultis
Hospitia. Harum una fur abditus; atque ubi maxe
Claustra patere videt, reserata prosilit aula,
Et latebram linquens portat scelus: ire parabat
Romuleam, ut post jam captus narrabat, ad urbem,
Illic infandae acturus commercia fraudis.
Interea ignaris nostris nox illa, diesque
Totus abit: sero solitum jam vespere munus
Curantes posuere gradus: ut scandere coepit
Facturus lychnum, nihil invenit: orba manebat
Virga crucis solitae pulcro spoliata monili.
Pavescunt miseri, neque damnum criminis audent
Prodere, noscentes etiam sibi jure reatum
Competere: abscedunt trepidi, fugiuntque, latronem
Sectantes profugum: nusquam vestigia lapsi
Ulla legunt: omnes adeunt diversa viarum,
Scrutanturque sitos diverso littore portus.
Effluxere dies frustra quaerentibus octo,
Sive decem, et cunctis vacua jam indage reversis;
Unus quaerentum puer irritus ipse laboris
In cassum fusi longa regione redibat,
Et prope jam Nolam veniens subsistit in ipso
Aggere, et ingenti gemitu, fletuque profuso
Felicem clamans praesumit corde fideli
Non remeare domum, nisi cum cruce: moxque peractum
Promptus iter relegit: lit et illicet obvius illi
Quidam homo, qui farem, non furem, sed quasi civem
Norat: eum noster primus rogat, unde viator
Afforet; ille refert: rursus de fure rogatur,
Si vidisset eum: respondit at ille, propinquis
Inde locis agere, et regio tunc illa prope illos,
Dum loquerentur, erat monti conjuncta Vesevo,
Quintus ab urbe lapis Nola. Sed vesperis ortus
Consilium differt. Placet ut lux crastina rursus
Jungat utrumque sibi; fit mane, revertitur index;
Perducit nostros, capitur fur, praeda refertur.
Forte sacrata dies illuxerat illa beati
Natalem Prisci referens, quem et Nola celebrat,
Quamvis ille alia Nucerinus episcopus urbe
Sederit: ecce ipsam sancti Felicis in aulam,
Quam tunc solemni populus stipabat honore,
Post sacra jam solvente pios antistite coetus,
Tempore proviso divinitus egredientis
Plebis in occursum subito introducitur ille
Furaces post terga manus nodata revinctus.
Laetitia populus, formidine praedo repletur,
Utque novum ad monstrum tota concurritur urbe.
Turba furens odiis popularibus ibat in illum,
Laetitia moestos miscebat et ira tumultus.
Pertimui, fateor, ne forte diabolus illa
Qua solet invidia violaret sanguine pompam,
Et pejore prius curaret vulnere vulnus.
Eripitur populo, cellaque includitur ipsa
(Quod sic forte reo capto tunc accidit), in qua
Delituit rapta cruce; qua post ipse reperta
Clauditur, ut vivat. Tunc ergo mente recepta
Ipse suum facinus reus, atque obstacula coepit
Mirandis narrare modis, fassusque per illos
Octo decemve dies, quibus ire paraverat urbem
Romulcam, implicitis ita se pedibus retroactum,
Semper ut ire parans, semper retrahente rediret
Nescio quo, rursusque illam remearet ad oram
Vesevi, qua jussus erat quasi carcere claudi
Angelica nectente manu: tamen ille putabat
Arbitrii miser esse sui, quod corpore liber
Esse videbatur, quem non exstante catena
Fortior arcanis retinebat dextera vinclis.
Ultor eum digno Felix errore ligabat,
Et tali amentem vertigine circumagebat,
Semper ut abscedens nusquam discederet, et cum
Prosiliente gradu coepisset abire, rediret.
Mira fides! Ibat stando, remanebat cundo,
Nescius, hoc ipso, pro quo fugitare parabat,
Ne fugeret, fieri, et secum sua vincla manere,
Inruptamque sibi proprium scelus esse catenam.
Namque sinu clausae mandaverat insita praedae
Pondera, et hinc avidus quasi captus mente latebram
Quaerens, luce tamen campis errabat apertis,
Seque latere putans exstabat in aequore claro.
Conscia sic mentem impietas caecaverat, ut nec
Effugeret fugiens, nec celaretur aberrans.
Sensibus adversis metus hinc, stupor inde nocentem
Miscuerant animam, vitabat strata viarum;
Secretos metuebat iners accedere saltus:
Ipsa etiam in silvis sibi forte silentia tantum
Clamatura nefas metuens, aut tristia formis
Occursura putans ultricum monstra ferarum.
Inde miser celebri sejunctus ab aggere juxta
Devius in quodam spatiabatur sibi rure
Securum ignaris simulans sub corde timorem,
Ut facinus sub veste premens: nam vestis in altum
Succinctae sinibus clausum mandaverat aurum.
Nam neque vel tacitae furtum committere terrae
Ausus erat, specubusve cavis de more latronum,
Indicium metuens credendae fraudis avarus.
Inde suae tantum tunicae sua furta nefandus
Crediderat, qua restrictum nodarat amictum
Suspendens fluidam nudato poplite vestem.
Hanc sibi praedo penum sceleris tunc semet in ipso
Struxerat, et digne tali est formidine vinctus,
Crederet ut nullis miseri consortia furti,
Ut sceleris tanti contagia solus haberet,
Et sinus illius fieret custodia furti,
Cujus sacrilegam fuerat manus ausa rapinam.
Ipse suum sibi ferret onus, solumque gravaret,
Pollueretque suae letalis sarcina praedae,
Ut nihil ex illo vacuum impietate maneret,
Qui spolium sceleris sacris ex aedibus actum
Includens habitu cincto substringeret ipsum,
Atque suis signum praetenderet ipse catenis.
Namque brevi captus mutavit cingula vinclis,
Utque aurum sinibus discincta veste solutis
Decidit, ex ipsa fuerat qua cinctus habena
Vinctus eas, quas in sacra dona tetenderat audax
Praedo manus, proprii captus nodamine lori
Rettulit et praedae vacuas, et reste repletas.
Verum si penitus totam spectare velimus
Ordinis exacti seriem magis ac magis omni
In specie, vel qua latuit scelus, atque reclusum
Claruit, admiranda Dei cernemus operta
Felicem gessisse manu. Jam plurima retro
Diximus, ut fugiens non fugerit, utque redactis
Passibus emensos sua per vestigia cursus
In cassum totiens volvente relegerit orso
Longinquis exclusus, et ad vicina recussus.
Nunc aliud Felicis opus, quod dextera Christi
Edidit, ut meritum cari monstraret alumni,
Commemorabo pari specimen mirabile signo,
Quod reus ipse tremens confesso prodidit ausu.
Ante tamen, quia res ita postulat, ipsius instar
Enarrabo crucis, qualem et pictura biformem
Fingere consuevit, baculo vel stante bicornem,
Vel per quinque tribus dispansam cornua virgis.
Forma crucis gemina specie componitur, et nunc
Antennae speciem navalis imagine mali,
Sive notam Graecis solitam signare trecentos
Explicat existens, cum stipite figitur uno,
Quaque cacumen habet, transverso vecte jugatur.
Nunc eadem crux dissimili compacta paratu
Eloquitur Dominum tamquam monogrammate Christum.
Nam nota, qua bis quinque notat numerante Latino
Calculus, haec Graecis chi scribitur, et mediata rho,
Cujus apex et signa tenet, quod rursus ad ipsam
Curvatum virgam, facit velut orbe peracto.
Nam rigor obstipus facit quod in Hellade iota est.
Tau idem stylus ipse brevi retro acumine ductus
Efficit, atque ita sex, quibus omni nomine nomen
Celsius exprimitur, coeunt elementa sub uno
Indice, et una tribus firmatur littera virgis.
Sex itaque una notas simul exprimit, ut tribus una
Significet virgis Dominum simul esse ter unum.
Et Deus in Christo est, quem sumpto corpore nasci
Pro nobis voluit trinae concordia mentis.
Idque sacramenti est, geminae quod in utraque virgae
Ut diducta pari fastigia fine supinant,
Infra autem distante situ parili pede constant,
Affixaeque sibi media compage cohaerent,
Et paribus spectant discreta cacumina summis.
His intermedio coeuntibus insita puncto
Virga velut sceptrum regale superbius exstat,
Significans regnare Deum super omnia Christum,
Qui cruce dispansa per quatuor extima ligni
Quatuor attingit dimensum partibus orbem,
Ut trahat ad vitam populos ex omnibus oris.
Et quia morte crucis cunctis Deus omnia Christus
Exstat in exortum vitae, finemque malorum,
Alpha crucem circumstat, et tribus utraque virgis
Littera diversam terna ratione figuram
Perficiens, quia perfectum est mens una, triplex vis.
Alpha itidem mihi Christus, et qui summa supremis
Finibus excelsi pariter complexus, et imi
Victor et inferna, et pariter caelestia cepit,
Effractisque abysis caelos penetravit apertos,
Victricem referens superata morte salutem.
Utque illum patriae junxit victoria dextrae,
Corporeum statuit coelesti in sede tropaeum,
Vexillumque crucis super omnia sidera fixit.
Illa igitur species, quam fur agitatus avaris
In cassum furiis pendente refixerat unco,
Pollutaque manu sancta amandaverat aula,
Hoc opere est perfecta, modis ut consita miris
Aeternae crucis effigiem designet utramque:
Ut modo si libeat spectari cominus ipsam
Prompta fides oculis: nam reddita fulget in ipso,
Quo fuerat prius apta loco, et velamine clausi
Altaris faciem signo pietatis adornat.
Ergo eadem species formam crucis exerit illam,
Quae trutinam aequato libratam stamine signat,
Subreptoque jugum concors temone figurat,
Sive superciliis a fronte jugantia vultum
Lumina transversis imitatur cornibus arbor
Ardua, qua Dominus mundo trepidante pependit
Innocuum fundens pro peccatore cruorem.
Huic autem solido quam pondere regula duplex
Jungit, in extrema producti calce metalli
Parva corona subest variis circumdata gemmis.
Haec quoque crux Domini tamquam diademate cincta
Emicat aeterna vitalis imagine ligni.
Hanc fur ille sui toto de corpore furti
Intactam ferro, quo cetera fregerat, unam
Liquit, et ut capto tunc, discinctoque refusis
Vestibus elapsae ceciderunt fragmina praedae.
Visa rei species tunc inventoribus ipsis
Ancipiti motu confudit pectora. Gaudent
Inventis, sed fracta dolent: tum quaerere causam
Incipiunt, cautum simul, audacemque latronem
Mirantes, caecum fractis, cautumque relictis.
Tunc ille attonitis crimen, numenque fatetur:
Mente etenim totum considerat: hoc tamen unum
Numine servarat, quo crux inclusa vetabat
Quamlibet audacem segni virtute latronem.
Ipse fatebatur mentis scelus, atque crucis vim,
Contestans, quotiensque manus armasset in illam
In cruce consertam socia compage coronam
Ceu fractas totiens ictu cecidisse recusso,
Brachiaque aegra sibi nervis stupuisse solutis.
Hic libet in miserum paucis insurgere furem.
Infelix, quae tanta tuam dementia mentem
Verterat, ut tanto reprehensus lumine veri
Non festinares omnem praevertere cursu
Indagem revolans, ut furtum sponte referres?
Tantane vis animum tenebris oppressit avarum,
Auderes illam ut gremio tibi condere partem,
Quam totiens arcente Deo violare timebas?
Dic mihi, qua pavor ille tuus fugiebat? Et unde?
Rursus ut intrepidum praeceps audacia sensum
Tam male durabat, pavidus, contemptor et idem
Ejusdem sceleris specie diversus abibas,
Perfidiaeque fidem diviso pectore miscens
Virtutem crucis, et signum inviolabile Christi
Credebas metuendo crucem contingere ferro,
Et quod noscebas metuens, portando negabas.
Sed tamen impietas tua nec tibi profuit, et nos
Stultitiam confesse tuam, divinaque signa
Fecisti magno crucis exsultare triumpho.
Ergo relinquamus captum jam incessere furem,
Cui satis ad poenam est spoliatae fraudis egestas.
Nunc ad te, veneranda Dei crux, verto loquelas,
Gratantesque tua concludam laude profatus.
O crux magna Dei pietas, crux gloria coeli,
Crux aeterna salus hominum, crux terror iniquis,
Et virtus justis, lumenque fidelibus. O crux,
Quae terris in carne Deum servire saluti,
Inque Deo coelis hominem regnare dedisti;
Per te lux patuit veri, nox impia fugit.
Tu destruxisti credentibus eruta fana
Gentibus, humanae concors tu fibula pacis
Concilians hominem medium per foedera Christi.
Facta hominis gradus es, quo possit in aethera ferri.
Esto columna piis tu semper, et anchora nobis,
Ut bene nostra domus maneat, bene classis agatur
In cruce fixa fidem, vel de cruce nacta coronam.
|