|
1. Ea tempestate Achab rex Samariae vineam
Nabuthei, adhaerentem sibi, concipivit. quam cum ille ei vendere noluisset,
dolis Iezabel interfectus est. ita Achab vinea potitus est, cum tamen Nabuthei
mortem doluisse referatur.
2. mox per Eliam verbis Dei increpitus,
agnito crimine cilicio indutus egisse paenitentiam traditur; quo facto
imminentem poenam avertit.
3. namque rex Syriae magno cum exercitu,
duobus et triginta regibus in societatem belli ascitis, fines Samariae
ingressus urbem cum rege obsidere coepit. artis deinde obsessorum rebus dat
belli conditiones, si aurum argentumque et feminas tradidissent, fore uti vitae
eorum parceret.
4. sed tam iniustis conditionibus extrema
perpeti satius visum. et cum iam omnium desperata esset salus, propheta a Deo
missus regem adit, hortatur, ut in proelium exeat, cunctantem multis confirmat.
ita eruptione facta fusi hostes copiosaque praeda reperta.
5. sed post annum reparatis viribus Syrus in
Samariam regressus, acceptam cladem ultum ire cupiens, rursum victus est. eo
proelio CXX milia Syrorum interiere; regi venia data, regnum ei et pristinus
status concessus.
6. tum Achab verbis Dei a propheta
increpitus, cur abusus divino munere hosti sibi tradito pepercisset. igitur
Syrus post triennium bellum Hebraeis intulit. adversum hunc Achab
pseudoprophetarum impulsu in proelium descendit, spreto Michea propheta et in
vincula coniecto, cur ei exitiabilem fore pugnam denuntiasset. ita eo proelio
Achab interfectus, Ochoziae filio imperium reliquit.
|