|
1. Ea tempestate Nabuchodonosor somnium
vidit, mysterio futurorum mirabile. cuius interpretationem cum per se non
posset evolvere, ascitis ad interpretandum Chaldaeis quique magicis artibus
extisque hostiarum scire occulta et futura praecinere videbantur, mox veritus,
ne more hominum non vera, sed placita regi ex somnio coniectarent, visa
supprimit poscitque ab eis, ut, si vera in iis divinatio esset, somnium ipsum
sibi dicerent; tum demum interpretationi eorum crediturum, si prius enuntiando
somnium artis periculum fecissent.
2. illi vero tantam molem abnuentes, non
esse id humanae opis confitebantur. rex motus, cur falsa divinandi professione
homines erroribus illuderent, cum astricti praesenti negotio nihil scire se
confiterentur; ita edicto regis in eos animadversum palamque omnes huius artis
interficiebantur.
3. quod ubi Danielo compertum, regis
proximum appellat; enuntiationem somnii interpretationemque eius pollicetur.
4. res ad regem defertur
Daniel arcessitur. iam revelato sibi per Deum mysterio visa regis refert
absolvitque. sed res postulat, uti regis somnium et interpretationem prophetae
et consequentium fidem exponamus.
5. viderat rex per soporem
imaginem capite aureo, pectore brachiisque argenteis, ventre et femoribus
aereis, cruribus ferreis, quae in pedes partim ferreos, partim fictiles
desinebat; sed ferrum atque testum inter se confusum coire non poterat. ad
extremum imaginem lapis sine manibus abscissus proterebat, redactaque omnia in
pulverem vento ablata.
|