|
1. At in Iudaea, cui post
excidium Hierosolymae Godoliam praepositum supra memoravimus, aegre ferentes
Iudaei principem sibi ex stirpe non regia arbitrio victoris datum, Ismael
quodam duce et concitatore nefandae coniurationis, dispositis eum in convivio
insidiis peremerunt.
2. at hi, qui extra noxiam
fuerant, ultum ire facinus cupientes propere adversum Ismael arma capiunt. sed
ut ille cognovit exitium sibi imminere, relicto exercitu, quem contraxerat, non
amplius octo comitantibus ad Ammonitas confugit.
3. igitur populum universum
metus pervaserat, ne paucorum scelus omnium exitio rex Babylonius ultum iret;
nam praeter Godoliam multos ex Chaldaeis cum eo interfecerant.
4. itaque consilium ineunt
fugiendi in Aegyptum, sed prius Hieremiam frequentes adeunt, sciscitantes
divinum responsum.
5. at ille verbis Dei
universos hortari, in solo patrio manerent; si id fecissent, Dei praesidio
tuendos nullumque a Babyloniis periculum fore; sin Aegyptum peterent, omnes ibi
ferro ac fame diversoque mortis genere perituros.
6. sed plebs assueto malo
insolens parendi salubribus consiliis et divino imperio profecta in Aegyptum.
quid de ea postea actum, sacris litteris siletur; nobis nihil compertum.
|