|
1. Igitur hi, qui una cum
eo rerum potentes erant, exagitati invidia, quod eis alienigena captivae gentis
fuisset aequatus, regem depravatum adulatione compellunt, ut sibi diebus
proximis XXX divini honores darentur, neque cuiquam liceret Deum nisi regem
precari. facile id Dario persuasum, stultitia regum omnium, qui sibi divina
vindicant.
2. igitur Daniel non rudis
neque inscius, Deo preces, non homini deferendas, reus constituitur
edicto regis non paruisse. multumque abnuente Dario, cui carus acceptusque
semper fuerat, principes pervicere, ut in lacum demitteretur.
3. sed obiecto bestiis
nullum periculum fuit. quod cum rex comperisset, accusatores deputari leonibus
praecepit; qui non simili exemplo perfuncti sunt; nam continuo devorati ferarum
famem expleverunt.
4. Daniel clarus ante
clarior haberi; rex antiquato edicto suo novum proposuit, relictis erroribus ac
superstitionibus Deum Danielis colendum.
5. exstant etiam visiones
eius, quibus consequentium saeculorum ordinem revelavit, annorum etiam numerum
complexus, intra quem Christum, sicut factum est, descensurum ad terras
pronuntivait venturumque Antichristum manifeste exposuit.
6. quod si qui studiosior
erit, rectius ibi quaesitum reperiet; nobis propositum est rerum tantum ordinem
contexere. Darius duodeviginti annos regnasse traditur; qua tempestate Astyages
Medis imperabat.
|