|
1. Interea abundante iam
Christianorum multitudine accidit ut Roma incendio conflagraret, Nerone apud
Antium constituto. sed opinio omnium invidiam incendii in principem
retorquebat, credebaturque imperator gloriam innovandae urbis quaesisse.
2. neque ulla re Nero
efficiebat, quin ab eo iussum incendium putaretur. igitur vertit invidiam in
Christianos, actaeque in innoxios crudelissimae quaestiones; quin et novae
mortes excogitatae, ut ferarum tergis contecti laniatu canum interirent, multi
crucibus affixi aut flamma usti, plerique in id reservati, ut cum defecisset
dies, in usum nocturni luminis urerentur.
3. hoc initio in Christianos
saeviri coeptum. post etiam datis legibus religio vetabatur, palamque edictis
propositis Christianum esse non licebat. tum Paulus ac Petrus capitis damnati;
4. quorum uni cervix gladio
desecta, Petrus in crucem sublatus est. dum haec Romae geruntur, Iudaei,
praesidis sui Festi Flori iniurias non ferentes, rebellare coeperunt. adversus
eos Vespasianus proconsulari imperio a Nerone missus multis gravibusque
proeliis devictos coegit intra muros Hierosolymae confugere.
5. interim Nero iam etiam sibi
pro conscientia scelerum invisus, humanis rebus eximitur, incertum an ipse sibi
mortem consciverit; certe corpus illius non repertum.
6. unde creditur, etiam si se
gladio ipse transfixerit, curato vulnere eius servatus, secundum illud, quod de
eo scriptum est; et plaga mortis eius curata est, sub saeculi fine mittendus,
ut mysterium iniquitatis exerceat.
|