|
1. Interea legatos
Ariminensis concilii ex parte nostrorum compellit imperator uniri haereticorum
communioni; eisdemque conscriptam ab improbis fidem tradit, verbis fallentibus
involutam, quae catholicam disciplinam perfidia latente loqueretur.
2. namque usiae verbum
tamquam ambiguum et temere a patribus usurpatum, neque ex auctoritate
scripturarum profectum, sub specie falsae rationis abolebat, ne unius cum patre
substantiae filius crederetur. eadem fides similem patri filium fatebatur. sed
interius aderat fraus parata, ut esset similis, non esset aequalis.
3. ita dimissis legatis
praefecto mandatum, ut synodum non ante laxaret, quam conscriptae fidei
consentire se omnes subscriptionibus profiterentur; ac si qui pertinacius
obsisterent, dummodo is numerus intra quindecim esset, in exsilium pellerentur.
4. sed regressis legatis,
licet vim regiam deprecantibus, negata communio. enimvero compertis quae
decreta erant maior rerum et consiliorum perturbatio; dein paulatim plerique
nostrorum, partim imbecillitate ingenii, partim taedio peregrinationis evicti,
dedere se adversariis, iam post reditum legatorum superioribus et ecclesiam
nostris inde detrusis optinentibus; factaque semel inclinatione animorum
catervatim in partem alteram concessum, donec ad viginti usque nostrorum
numerus imminutus est.
|