|
1. Verum Ithacio ad
resistendum non animus, sed facultas defuit, quia haeretici corrupto Volventio
proconsule vires suas confirmaverant.
2. quin etiam Ithacius ab
his quasi perturbator ecclesiarum reus postulatus,
iussusque per atrocem exsecutionem deduci trepidus profugit ad Gallias; ibi
Gregorium praefectum adiit. qui compertis quae gesta erant, rapi ad se turbarum
auctores iubet ac de omnibus ad imperatorem refert, ut haereticis viam ambiendi
praecluderet.
3. sed id frustra fuit,
quia per libidinem et potentiam paucorum cuncta ibi venalia erant. igitur
haeretici suis artibus, grandi pecunia Macedonio data, optinent, ut imperiali
auctoritate praefecto erepta cognitio Hispaniarum vicario deferretur;
4. nam iam proconsulem
habere desierant; missique a magistro officiales, qui Ithacium tum in Treveris
agentem ad Hispanias retraherent. quos ille callide frustratus, ac postea per
Britannium episcopum defensus illusit.
5. iam tum rumor incesserat
clemens, Maximum intra Britannias sumpsisse imperium ac brevi in Gallias
erupturum. ita tum Ithacius statuit, licet rebus dubiis, novi imperatoris
adventum exspectare; interim sibi nihil agitandum.
6. igitur ubi Maximus
oppidum Treverorum victor ingressus est, ingerit preces plenas in Priscillianum
ac socios eius invidiae atque criminum.
7. quibus permotus
imperator, datis ad praefectum Galliarum atque ad vicarium Hispaniarum
litteris, omnes omnino, quos labes illa involverat, deduci ad synodum
Burdigalensem iubet.
8. ita deducti Instantius
et Priscillianus quorum Instantius prior iussus causam dicere, postquam se
parum expurgabat, indignus esse episcopatu pronuntiatus est.
9. Priscillianus vero, ne
ab episcopis audiretur, ad principem provocavit. permissumque id nostrorum
inconstantia, qui aut sententiam vel in refragantem ferre debuerant aut, si
ipsi suspecti habebantur, aliis episcopis audientiam reservare, non causam
imperatori de tam manifestis criminibus permittere.
|