|
1. Ceterum Ithacius videns,
quam invidiosum sibi apud episcopos foret, si accusator etiam postremis rerum
capitalium iudiciis adstitisset - etenim iterari iudicium necesse erat -
subtrahit se cognitioni, frustra callidus iam scelere perfecto.
2. ac tum per Maximum
accusator apponitur Patricius quidam, fisci patronus. ita eo insistente
Priscillianus capitis damnatus est, unaque cum eo Felicissimus et Armenius, qui
nuper a catholicis, cum essent clerici, Priscillianum secuti desciverant.
3. Latronianus quoque et
Euchrotia gladio perempti. Instantius, quem superius ab episcopis damnatum
diximus, in Sylinancim insulam, quae ultra Britannias sita est, deportatus.
4. itum deinde in reliquos
sequentibus iudiciis, damnatique Asarivus et Aurelius diaconus gladio,
Tiberianus ademptis bonis in Sylinancim insulam datus. Tertullus, Potamius et
Iohannes, tamquam viliores personae et digni misericordia, quia ante
quaestionem se ac socios prodidissent, temporario exsilio intra Gallias
relegati.
5. hoc fere modo homines
luce indignissimi pessimo exemplo necati aut exsiliis multati; quod initio iure
iudiciorum et egregio publico defensum postea Ithacius iurgiis sollicitatus, ad
postremum convictus, in eos retorquebat, quorum id mandato et consiliis
effecerat; solus tamen omnium episcopatu detrusus.
6. nam Ydacius, licet minus
nocens, sponte se episcopatu abdicaverat; sapienter id et verecunde, nisi
postea amissum locum repetere temptasset.
7. ceterum Priscilliano
occiso, non solum non repressa est haeresis, quae illo auctore proruperat, sed
confirmata latius propagata est. namque sectatores eius, qui eum prius ut
sanctum honoraverant, postea ut martyrem colere coeperunt.
8. peremptorum corpora ad
Hispanias relata magnisque obsequiis celebrata eorum funera; quin et iurare per
Priscillianum summa religio putabatur. at inter nostros perpetuum discordiarum
bellum exarserat, quod iam per quindecim annos foedis dissensionibus agitatum
nullo modo sopiri poterat.
9. et nunc, cum maxime
discordiis episcoporum omnia turbari ac misceri cernerentur cunctaque per eos
odio aut gratia, metu, inconstantia, invidia, factione, libidine, avaritia,
arrogantia, somno, desidia depravata,
10. postremo plures
adversum paucos bene consulentes insanis consiliis et pertinacibus studiis
certabant; inter haec plebs Dei et optimus unus quisque probro atque ludibrio
habebatur.
|