|
1. At Hebraei multiplicato
servitutis malo pressi, querelis in caelum conversis, spem auxilii a Deo
exspectabant. tum Moysi pascenti oves repente rubus ardere visa, flammis tamen,
quod erat mirabilius innoxiis.
2. qua novitate obstupefactus
rubo propius accessit, statimque ad eum istius modi fere verbis Deus locutus
est; Dominum se esse Abraham, Isaac et Iacob, quorum progeniem, Aegyptiorum
dominatione depressam, ereptam malis cupiat; iret ergo ad regem Aegypti
ducemque se populi in libertatem restituendi praestaret. cunctantem potestate
confirmat, virtutem ei signorum faciendorum impertiens.
3. ita Moyses in Aegyptum
profectus, signis prius apud suos editis, assumpto fratre Aaron regem adiit;
missum se a Deo prodit verbisque se Dei dicere, populum Hebraeum uti dimitteret.
at ille negans se Dominum nosse parere imperio abnuebat.
4. cumque Moyses in
testimonium mandatorum Dei ex virga draconem fecisset, mox aquas omnes in
sanguinem convertisset totamque terram ranis opplesset, facientibus similia
Chaldaeis, magicas esse artes, quaecumque per Moysen fierent, potius quam Dei
virtutem pronuntiabat, donec superductis sciniphibus terra oppleta est,
Chaldaeis fatentibus maiestate divina ista fieri.
5. tum rex malo coactus,
advocato ad se Moyse et Aaron, dat populo discedendi potestatem, modo ut
superductam cladem averterent.
6. sed ubi clades exempta est,
impotens sui animus, in se reversus, exire, ut convenerat, Israelitas non
patiebatur. ad extremum decem plagis corporis et regni sui contusus et evictus
est.
|