|
1. Sed pridie quam Aegypto
populus egressus est, mandatis Dei instruitur rudis adhuc temporum, mensem
illum, qui tunc erat, primum omnium mensium esse cognosceret; sacrificium autem
diei illius in sollemnitatem consequentium saeculorum ita esse celebrandum, ut
quarta decima die mensis agnus immaculatus, anniculus, victima caederetur,
eiusdem sanguine postes illinirentur; carnem penitus exedendam, os autem non
conterendum; septem diebus fermento abstinerent, azymis uterentur, ritumque
hunc posteris traderent.
2. ita populus egressus dives
et suis copiis et Aegypti spoliis cumulatior; cuius numerus ex quinque et
septuaginta Hebraeis, qui primi in Aegyptum descenderant, ad milia virorum
sescenta pervenerat ... ab eo autem, quo primum Abraham terram Chananaeorum
accesserat, anno trigesimo et quadringentesimo, a diluvio autem mille
quingentis quinque et septuaginta.
3. igitur propere egressis
columna nubis interdiu, noctu columna ignis praeferebatur. sed cum ob
interiectum sinum rubri maris praeter terram Phylistiim via duceret, ne postea
Hebraeis eremum aspernantibus redeundi in Aegyptum continentibus terris noto
itinere facultas panderetur, nutu Dei aversi in rubrum mare illati sunt
castraque ibi cunctantes constituerunt. quod ubi regi nuntiatum est, Hebraeum
populum viae errore in obiectum mare devenisse, nullum ei esse exitum
obsistente elemento, furens animi, quoniam angebatur, tot hominum milia regno
suo et potestati decedere, exercitum propere educit.
4. iamque eminus arma signaque
et protentae patentibus late campis acies visebantur, cum Hebraeis metu
trepidis et caelum aspectantibus Moyses a Deo monitus percussum virga mare
discidit.
5. ita populo, cedentibus in
latera aquis, velut in continenti iter pervium fuit. nec cunctatus rex
Aegyptius cedentes insequi mare, qua patebat, ingressus; mox coeuntibus aquis
cum omni exercitu deletus est.
|