|
1. Ea tempestate Samuel sacerdos Hebraeis
praeerat; quietis a bello rebus populus in otio degebat. pax deinde Allophylorum
irruptione turbata, trepidantibus cunctis ob conscientiam peccati.
2. Samuel caesa prius hostia Deo fretus suos
in proelium eduxit, primoque impetu fusis hostibus victoria penes Hebraeos
stetit.
3. sed hostili metu remoto secundis
tranquillisque rebus, corruptis consiliis, more vulgi, cui praesentia fastidio,
insueta desiderio sunt, regium nomen, cunctis fere liberis gentibus perinvisum,
populus desiderabat; plane insigni exemplo amentiae praeoptabat libertatem
servitio mutare.
4. igitur frequentes Samuelem circumsistunt,
ut, quia iam ipse senuisset, regem eis constitueret.
5. at ille placide salubri oratione ab
insana voluntate detorquere plebem; dominationem regiam et superba imperia
exponere, libertatem extollere, servitutem detestari, postremo divinam eis iram
denuntiare, siquidem homines mente corrupti. Deum regem habentes, regem sibi ex
hominibus flagitarent.
6. his atque aliis istius modi frustra
dictis, cum populus in sententia perseveraret, Deum consulit. qui permotus
vecordia insanae gentis nihil adversum se petentibus negandum respondit.
|