|
Amicitia itaque spiritalis inter bonos,
vitae, morum, studiorum que similitudine parturitur, quae est in rebus humanis
atque divinis cum benevolentia et caritate consensio. Quae quidem diffinitio ad
amicitiam exprimendam satis mihi videtur esse sufficiens, si tamen more nostro
caritas nuncupetur, ut ab amicitia omne vitium excludatur, benevolentia autem
ipse sensus amandi qui cum quadam dulcedine movetur interius exprimatur. Ubi
talis est amicitia, ibi profecto est idem velle et idem nolle, tanto utique
dulcius, quanto sincerius; tanto suavius, quanto sacratius; ubi sic amantes
nihil possunt velle quod dedeceat, nihil quod expediat nolle. Hanc nempe amicitiam
prudentia dirigit, iustitia regit, fortitudo custodit, temperantia moderatur. De
quibus suo loco disputabimus. Nunc autem si de eo quod primum quaerendum
putasti, videlicet quid sit amicitia, satis datum existimas, edicito. Ivo.
Sufficiunt plane ea quae dicta sunt, nec aliquid mihi suggeritur ultra quod
quaeram. Sed antequam ad alia transeamus, scire desidero unde primum amicitia
inter mortales orta est. Natura an casu, an necessitate aliqua; vel certe
praecepto, aut lege humano generi imposita, in usum venerit; usus vero eam
commendabilem fecerit.
|