|
Osculum
corporale impressione fit labiorum, osculum spiritale coniunctione animorum,
osculum intellectuale per Dei Spiritum infusione gratiarum. Osculum proinde
corporale, non nisi certis et honestis causis, aut offerendum est, aut
recipiendum. Verbi gratia, in signum reconciliationis, quando fiunt amici, qui
prius inimici fuerant ad invicem; in signum pacis, sicut communicaturi in
Ecclesia interiorem pacem exteriori osculo demonstrant; in signum dilectionis,
sicut inter sponsum et sponsam fieri permittitur; vel sicut ab amicis, post
diuturnam absentiam et porrigitur et suscipitur; in signum catholicae unitatis,
sicut fit cum hospes suscipitur. Sed sicut plerique aqua, igni, ferro, cibo et
aere, quae naturaliter bona sunt, in suae crudelitatis vel voluptatis
satellitium abutuntur; ita perversi et turpes, etiam hoc bono, quod ad ea
significanda quae diximus, lex naturalis instituit, sua quodammodo flagitia
condire nituntur; ipsum osculum turpitudine tanta foedantes, ut sic osculari
nihil aliud sit quam adulterari. Quod quam sit detestandum, quam abominandum,
quam fugiendum, quam adversandum, quilibet honestus intellegit. Porro osculum
spiritale proprie amicorum est, qui sub una amicitiae lege tenentur. Non enim
fit oris attactu, sed mentis affectu; non coniunctione labiorum, sed
commixtione spirituum, castificante omnia Dei Spiritu, et ex sui participatione
coelestem immittente saporem. Hoc osculum non inconvenienter osculum dixerim
Christi, quod ipse tamen porrigit non ore proprio sed alieno; illum
sacratissimum amantibus inspirans affectum, ut videatur illis quasi unam animam
in diversis esse corporibus; dicant que cum propheta: «Ecce quam bonum et quam
iucundum, habitare fratres in unum» (Psal. CXXXII, 1). Huic ergo osculo
assuefacta mens et a Christo totam hanc dulcedinem adesse non ambigens, quasi
se cum reputans et dicens: o si ipsemet accessisset, ad illud intellectuale
suspirat, et cum maximo desiderio clamans: osculetur me, ait, osculo oris sui;
ut iam terrenis affectibus mitigatis, et omnibus quae de mundo sunt
cogitationibus desideriis que sopitis, in solius Christi delecter osculo, et
quiescam amplexu, exultans et dicens: «Laeva eius sub capite meo, et dextera
illius amplexabitur me» (Cant. II, 6).
|