|
Nec solum nimium
iracundi, sed etiam instabiles et suspiciosi in hac electione cavendi sunt. Cum
enim magnus amicitiae fructus sit securitas qua te credis et committis amico;
quomodo in eius amore aliqua potest esse securitas, qui omni circumfertur
vento, omni acquiescit consilio? Cuius affectus molli luto comparatus, diversas
et contrarias tota die, pro arbitrio imprimentis, suscipit et format imagines.
Quid praeterea magis competit amicitiae, quam pax quaedam ad invicem et
tranquillitas cordis, cuius semper expers est suspiciosus? Numquam enim
requiescit. Suspiciosum quippe semper curiositas comitatur, quae continuos ei
stimulos acuens, inquietudinis et perturbationis ei materias subministrat. Si
enim viderit amicum secretius loquentem cum aliquo, proditionem putabit. Si se
benevolum alteri praebuerit, vel iucundum, ille se minus diligi proclamabit. Si
eum corripuerit, odium interpretabitur. Si laudandum crediderit, irrisum se
calumniabitur. Sed nec verbosum arbitror eligendum, quia vir linguosus non
iustificabitur. «Vides», inquit Sapiens,
«hominem promptulum ad loquendum; magis illo spem habet stultus» (Prov. XXIX, 20).
|