|
Aelredus. Plerosque omni affectu
complectimur, quos tamen ad amicitiae secreta non admittimus, quae maxime in
omnium secretorum et consiliorum nostrorum revelatione consistit. Unde Dominus in
Evangelio: «Iam non dicam vos servos, sed amicos» (Joan. XV, 15); causam que
subiungens qua amici nomine digni haberentur: «Quia omnia, inquit, quae audivi
a patre meo nota feci vobis» (Joan. XV, 15). Et alias: «Vos amici meis estis,
si feceritis quae praecipio vobis» (Joan. XV,
14). De his verbis, ut sanctus ait Ambrosius: «Dedit formam amicitiae quam
sequamur, ut faciamus amici voluntatem, ut aperiamus secreta nostra amico,
quaecumque in pectore habemus, et illius archana non ignoremus» (De Offic. lib.
3, cap. 21). Ostendamus nos illi et ille nobis aperiat sinum. Nihil enim
occultat amicus. Si verus est, effundit animum suum, sicut effundebat mysteria
patris Dominus Iesus. Haec Ambrosius. Quam multos ergo diligimus quibus minus cautum est, sic
nostrum propalare animum, et effundere viscera, quorum vel aetas, vel sensus,
sive discretio, ad talia sustinenda non sufficit. Galterus. Haec amicitia tam
sublimis est et perfecta, ut ad eam aspirare non audeam. Mihi et huic Gratiano
illa sufficit, quam tuus Augustinus describit, colloqui scilicet et conridere,
et vicissim benevole obsequi; simul legere, simul conferre, simul nugari et
simul honestari; dissentire interdum sine odio, tamquam homo sibi, atque ipsa
rarissima dissensione, condire consensiones plurimas; docere aliquid invicem,
aut discere ab invicem; desiderare absentes cum molestia; suscipere advenientes
cum laetitia. His atque huiusmodi a corde amantium et redamantium procedentibus
signis, per os, per linguam, per oculos, et mille motus gratissimos, quasi
fomitibus conflare animos, et ex pluribus unum facere. Hoc est quod nos
diligendum credimus in amicis; ita ut rea sibi nostra videatur conscientia, si
non amaverimus redamantem, aut si amantem non redamaverimus.
|