|
Sunt tamen alia
in spiritali amore beneficia, quibus et adesse sibi, et prodesse possunt amici.
Primum ut solliciti sint pro invicem, orent pro invicem, erubescant alter pro
altero, gaudeat alter pro altero; alterius lapsum ut suum lugeat; alterius
profectum, suum existimet. Quibus modis potest erigat pusillanimem, suscipiat
infirmum, consoletur tristem, iratum sustineat. Sic praeterea oculos revereatur
amici, ut nihil quod inhonestum sit agere; nihil quod dedeceat loqui praesumat.
Cum enim quidquid ipse deliquerit, ita redundet in amicum, ut non solum intra
se erubescat et doleat, sed etiam his qui videt vel audit, sibi ac si ipse
peccasset, improperet; profecto licet non sibi, amico tamen credit esse
parcendum. Optimus itaque comes amicitiae verecundia est; et ideo maximum
ornamentum tollit amicitiae, qui ab ea tollit verecundiam. Quam saepe conceptam
ab intus iracundiae flammam, et iam in publicum erumpentem, amici mei nutus
compescuit vel extinxit; quotiens verbum indecens usque ad fauces progressum,
austerior illius aspectus repressit. Quam saepe incautius resolutus in risum,
vel in otiosa lapsus, in eius adventum debitam gravitatem recepi.
|