TEXTUS
Fabulari paulisper lubet, sed ex re, ut Flaccus ait; nam
fabellae etiam quae aniles putantur, non rudimentum modo sed et instrumentum
quandoque philosophiae sunt. Audistisne unquam Lamiae nomen? Mihi quidem etiam puerulo avia narrabat, esse aliquas in solitudinibus
Lamias, quae plorantes glutirent pueros: maxima tunc mihi formido Lamia
erat, maximum terriculum. Vicinus quoque adhuc faesulano
rusculo meo Lucens Fonticulus est, ita enim nomen habet, secreta in umbra
delitescens, ubi sedem esse nunc quoque Lamiarum narrant mulierculae,
quaecumque aquatum ventitant. Lamiam igitur hanc Plutarchus
ille Chaeronaeus, nescio doctior an gravior, habere ait oculos exemptiles, hoc
est quos sibi eximat detrahatque cum libuit, rursusque cum libuit
resumat atque affigat: quemadmodum senes ocularia specilla solent, quibus
hebescenti per aetatem visui opitulantur; nam et cum quid inspectare avent,
insertant quasi forfici nasum, et cum satis inspectarunt, recondunt in theca. Quidam vero etiam dentibus utuntur aeque exemptilibus, quos nocte
non aliter reponunt quam togam; sicuti uxorculae quoque vestrae comam suam
illam dependulam et cincinnos. Sed enim Lamia haec, quoties domo egreditur,
oculos sibi suos affigit, vagaturque per fora, per
plateas, per quadrivia, per angiportus, per delubra, per thermas, per ganeas,
per conciliabula omnia; circumspectatque singula, scrutatur, indagat, nihil tam
bene obtexeris ut eam lateat. Milvinos esse credas oculos ei, aut etiam
emissicios, sicuti plautinae aniculae; nulla eos praeterit quamlibet individua
minuties, nulla eos evadit quamlibet remotissima latebra. Domum
vero ut revenit, in ipso statim limine demit illos sibi oculos abiicitque in
loculos: ita semper domi caeca, semper foris oculata. Quaeras forsitan, domi quid agitet? sessitat lanam
faciens, atque interim cantillat. Vidistisne, obsecro, unquam Lamias istas,
viri florentini, quae se et sua nesciunt, alios et aliena speculantur? Negatis?
Atqui tamen sunt in urbibus frequentes, etiamque in vestra: verum personatae
incedunt; homines credas, Lamiae sunt. Harum igitur aliquot praetereuntem forte
conspicatae me, substiterunt, et, quasi noscitarent, inspexere curiosius,
veluti emptores solent; mox ita inter se detortis nutibus consusurrarunt: -
Politianus est; ipsissimus est; nugator ille scilicet, qui sic repente
philosophas prodiit. - Et cum dicto avolarunt, quasi vespae dimisso aculeo. Sed
quod repente me dixerunt prodiisse philosophum, nescio equidem utrumne illis
hoc totum displiceat, philosophum esse, quod ego profecto non sum, an quod ego
videri velini philosophus, cum longe absim tamen a philosopho. Videamus ergo
primum, quodnam hoc sit animal, quod homines philosophum vocant: tum spero
facile intelligetis, non esse me philosophum. Neque hoc dico tamen quo id vos
credam credere, sed ne quis fortasse aliquando credat; non quia me nominis
istius pudeat, si modo ei possim re ipsa satisfacere, sed quod alienis titulis
libenter abstineo;
Ne si forte suas repetitum
venerit olim
Grex avium plumas, moveat
cornicula risum.
Horatii, Epist., I, 3.
De hoc igitur primum, mox etiam
de eo agemus, utrumne esse philosophum turpe ac malum sit: quod ubi docuerimus
non esse, tum de nobis ipsis nonnihil deque nostra hac professione loquemur.
|