IX. Invectio in eos qui eum occiderunt.

Scote, ubi lex vel fas? facies et forma pudoris?
Pastorem dum caedis ovis, dum filius intras
Ense profunda patris, domini per viscera servus,
Dum ferrum duras, loca, tempora, fúdera pacis,
Sanguine dum maculas, leges et jura refringis,
Omnia confundens, et tu confunderis ipse.
Interimens patrem, desisti filius esse;
Pastorem caedens, scis te pastoris egere.
Quodque tibi gravius veniae venamque viamque
Obstruis ipse tibi, veniae pereunte ministro.
Res miranda nimis, quando concordia fraudem
Educit, pax insidias, et gratia mortem.
Damna, pericla, necem, dum splendida facta rependunt,
Dum premitur virtus, odiis calcata malorum,
Dum cadit innocuus, ruit insons, praecipitatur
Justus in interitum, gladii perit ore sacerdos.
Quando caret venia veniam donare suetus,
Qui culpas laxare solet, moritur sine culpa.
Forsitan hanc culpam contagia prima tulerunt,
Ut sit culpa recens scelerum vindicta priorum.
Nobilis ille leo rapidorum praeda leonum,
Bellorum quem fama canit, quem praedicat unum,
Virtute Herculea reges trivisse superbos;
Qui retulit patriae bellis de mille triumphos,
Ille pater pacis, tutor fidissimus aequi,
Justitiae virtus in quo secura quievit,
Willelmus rex, regis opus sublimiter ornans,
Infestos orbi vos toto tollet ab orbe.