1 - Ad Thylesium

Uxore, natis, fratribus, et solo
exul relictis, frigida per loca
mussarum alumnus, barbarorum
ferre superbiam et insolentes

mores coactus, iam didici, invia
per saxa, voces ingeminantia
fletusque, sub rauco querelas
murmure Danubii levare.

O nate tristem sollicitudine
lenire mentem et rebus atrociter
urgentibus fulcire amici
pectora docte manu, Thylesi,

iam, iam sonantem Delius admovet,
dexter tacentem barbiton antea:
cantare Sebethi suadent
ad vaga flumina cursitantes

nymphae; iam amatis moenibus inclyte
non urbis, amnis quam Tagus aureo
nodare nexu gestit, ultra
me lacerat modum amor furentem;

sirenum amoena iam patria iuvat
cultoque pulchra Parthenope solo,
iuxtaque manes considere
vel potius cineres, Maronis.

Aegro deorum quis tulerit rogas
herbis repostis, auxilium potens
mentisque consternationem
cantibus et fidibus levarit:

idem sonanti ciu vaga flumina
sistunt, silentes margine vortices
ventosque narratur frementes
per nermora ardua conquiesse.

Hic nam revinxit me tibi vinculo
gratis Camoenae quod mihi nexibus
texere, praelargus; quid ultra
me miserum potuit iuvare?

Imbrem beatis nubibus aureum
vivaque talum compede candidum
nexam puellam coniungemque
languidulis oculis querentem,

carmen canentis sic animum rapit
mentemque ut omnes subiaceant graves
curae et labores evolenque
aliger his super elevatus.

Te, mi Thylesi, te comite obtulit
sese parentis quem veneror loco,
cui dulce pignus nostri amoris
non animum pigeat patere:

arcana divum dum reserat, novus
huic pectus alte sollicitat furor,
curare seu mortalium res
coelicolas grave sive monstrat

natos parentum crimina ob impia
vexari, ut, auras carpere dum licet,
nec luxui ipsi indulgeant, nec
poena parentibus ulla desit.

Haec aure cuncti praecipue imbibunt
alte silentes et Marius meus
rerumque multarum refertus
atque memor Placitus bonarum.

Honesta cunctos hinc domus accipit
liberque sermo nascitur, haud tamen
impune, nam si tortuosis
nexibus implicitum quid audes

suadere, sperans ingeniosius
quam verius nos pertrahere ad tuum
sensum statim aggressa est cohors te,
ut ciconum irruit in canentem.

Num tu fluentem divitiis Tagum,
num prata gyris uvida roscidis
mutare me insanum putabas,
dulcibus immemoremque amicis?