7.
Hæ mens atque cogitatio, Concilio Vaticano II congruentes, renovatæ
Romanæ Curiæ actuositatem firmant et exprimunt. Quæ quidem
hisce Concilii enuntiatur verbis: «In exercenda suprema, plena et immediata
potestate in universam Ecclesiam, Romanus Pontifex utitur Romanæ
Curiæ Dicasteriis, quæ proinde nomine et auctoritate illius munus
suum explent in bonum Ecclesiarum et in servitium Sacrorum Pastorum».
Patet igitur
Romanæ Curiæ munus, etsi ad propriam Ecclesiæ constitutionem,
iure divino conditam, non pertinet, indolem tamen vere ecclesialem
habere, quatenus ab universalis Ecclesiæ Pastore suam et exsistentiam et
competentiam trahat. Ea enim in tantum exstat atque adlaborat, in quantum ad
ministerium Petrianum refertur in eoque fundatur. Quoniam autem Petri
ministerium, utpote «servi servorum Dei», sive erga universam Ecclesiam sive
erga totius Ecclesiæ Episcopos exercetur, Romana etiam Curia, Petri
successori inserviens, ad universam Ecclesiam atque ad Episcopos iuvandos
pariter spectat.
Plane inde
elucet præcipuam notam omnium singulorumque Romanæ Curiæ
Dicasteriorum esse eius indolem ministerialem, sicut iam prolata verba e
Decreto «Christus Dominus» declarant, et hæc præsertim: «Romanus
Pontifex utitur Romanæ Curiæ Dicasteriis». Perspicue
enim indoles instrumentalis Curiæ his indicatur, et ipsa veluti
instrumentum in manibus Pontificis quodammodo describitur, ita ut nulla vi
nullaque potestate polleat præter eas quas ab eodem Summo Pastore
recipit. Ipse enim Paulus VI, iam duobus annis antequam
Decretum Christus Dominus promulgaretur, scilicet anno MCMLXIII, Romanam Curiam
definivit instrumentum immediatæ adhæsionis et absolutæ
obœdientiæ, quo Summus Pontifex ad suam universalem missionem
explendam utitur. Quæ notio in Constitutione apostolica Regimini
Ecclesiæ universæ passim usurpata est.
Hæc
indoles ministerialis vel instrumentalis aptissime revera videtur huius valde
benemeriti venerandique instituti naturam definire eiusque actionem
significare, quæ totæ in eo consistunt ut auxilium Summo Pontifici
eo validius et efficacius præstet, quo magis conformiter ac fidelius eius
voluntati sese præbere nitatur.
|