Liber primus

Virginei partus, magnoque aequaeva Parenti
progenies, superas caeli quae missa per auras
antiquam generis labem mortalibus aegris
abluit, obstructique viam patefecit Olympi,
sit mihi, Caelicolae, primus labor: hoc mihi primum
surgat opus: vos, auditas ab origine causas,
et tanti seriem, si fas, evolvite facti!
Nec minus, o Musae, vatum decus, hic ego vestros
optarim fontes, vestras nemora ardua rupes:
quandoquidem genus e caelo deducitis, et vos
virginitas, sanctaeque juvat reverentia famae:
vos igitur, seu cura poli, seu Virginis hujus
tangit honos, monstrate viam, qua nubila vincam,
et mecum immensi portas recludite caeli.
Magna quidem, magna, Aonides, sed debita posco,
nec vobis ignota: etenim potuistis et antrum
aspicere et choreas, nec vos orientia caelo
signa, nec Eoos Reges latuisse putandum est.
Tuque adeo, spes fida hominum, spes fida Deorum.
Alma Parens, quam mille acies, quaeque aetheris alti
militia est, totidem currus, tot signa, tubaeque,
tot litui comitantur, ovantique agmina gyro
adglomerant: niveis tibi si solemnia templis
serta damus, si mansuras tibi ponimus aras
exciso in scopulo, fluctus unde aurea canos
despiciens celso se culmine Mergilline
adtollit, nautisque procul venientibus offert,
si laudes de more tuas, si sacra, diemque
ac coetus late insignes, ritusque dicamus,
annua felicis colimus dum gaudia partus:
tu vatem ignarumque viae, insuetumque labori,
Diva, mone, et pavidis jam laeta adlabere coeptis.
Viderat aetherea superum Regnator ab arce,
undique collectas vectari in Tartara praedas:
Tisiphonemque imo conantem cuncta profundo
vertere, et immanes stimulantem ad dira sorores:
nec jam homini prodesse, alto quod semina caelo
duceret, aut varios animum excoluisset ad usus:
tantum letiferae poterant contagia culpae!
Tum pectus Pater, aeterno succensus amore,
sic secum: «Ecquis erit finis? tantisne parentum
prisca luent poenis seri commissa nepotes?
ut quos victuros semper, superisque crearam
pene pares, tristi patiar succumbere leto,
informesque domos, obscuraque regna subire?
Non ita, sed divum potius revocentur ad oras,
ut decet, et manuum poscunt opera alta mearum:
desertosque foros, vacuique sedilia caeli
actutum complere parent: legio unde, nefandis
acta odiis, trepidas ruit exturbata per auras.
Cumque caput fuerit, tantorumque una malorum
femina principium, lacrimasque, et funera terris
intulerit: nunc auxilium ferat ipsa, modumque
qua licet, afflictis imponat femina rebus.»
Haec ait, et celerem stellata in veste ministrum,
qui castae divina ferat mandata puellae,
adloquitur, facie insignem et fulgentibus alis:
«Te, quem certa vocant magnarum exordia rerum,
fide vigil, pars militiae fortissima nostrae,
te decet ire, novumque in saecula jungere foedus:
nunc animurn huc adverte atque haec sub pectore serva.
Est urbes Phoenicum inter, lateque fluentem
Jordanem, regio nostris sat cognita sacris;
Judaeam appellant, armisque et lege potentem.
Hic claris exorta atavis, vatumque ducumque
antiquum genus, et dignis licet aucta hymenaeis,
pectoris inlaesum Virgo mihi casta pudorem
servat adhuc, nullos non servatura per annos,
(mirus amor!) seniumque sui venerata mariti
exiguis degit thalamis et paupere tecto,
digna polo regnare, altoque effulgere divum
concilio, et nostros aeternum habitare penates.
Hanc mihi virginibus jampridem ex omnibus unam
delegi, prudensque animo interiore locavi:
ut foret, intacta sanctum quae numen in alvo
conciperet, ferretque pios sine semine partus.
Ergo age, nubivagos molire per aera gressus,
deveniensque locum, castas haec jussus ad aures
effare: et pulchris cunctantem hortatibus imple:
quandoquidem genus e Stygiis mortale tenebris
eripere est animus, saevosque arcere labores.»
Dixerat. Ille altum Zephyris per inane vocatis
carpit iter, scindit nebulas, atque aera tranat
ima petens, pronusque leves vix commovet alas.
Qualis, ubi ex alto notis Maeandria ripis
prospexit vada, seu placidi stagna ampla Caystri,
praecipitem sese candenti corpore cycnus
mittit agens: jamque implumis, segnisque videtur
ipse sibi, donec tandem potiatur amatis
victor aquis: sic ille auras, nubesque secabat.
Ast ubi palmiferac tractu stetit altus Idumes:
Reginam haud humiles volventem pectore curas
adspicit; atque illi veteres de more Sibyllae
in manibus: tum siqua aevo reseranda nepotum
fatidici casto cecinerunt pectore vates.
Ipsam autem securam animi laetamque videres
auctorem sperare suum: namque adfore tempus,
quo Sacer aethereis delapsus Spiritus astris
incorrupta piae compleret viscera Matris,
audierat. Proh, quanta alti reverentia caeli
virgineo in vultu est! Oculos dejecta modestos
suspirat: matremque Dei venientis adorat:
felicemque illam, humana nec lege creatam
saepe vocat: nec dum ipsa suos jam sentit honores,
cum subito ex alto juvenis demissus Olympo
purpureos retegit vultus, numenque professus
incessuque habituque, ingentes explicat alas,
ac tectis late insuetum diffundit odorem.
Mox prior haec: «Oculis salve lux debita nostris,
jampridem notum caelo jubar, optima Virgo:
cui sese tot dona, tot explicuere merenti
divitiae superum: quidquid rectique, probique
aeterna de mente fluit: purissima quidquid
ad terras summo veniens Sapientia caelo
fert secum, et plenis exundans Gratia rivis.
Te Genitor stabili firmam sibi lege sacravit,
perpetuos genitor cursus qui dirigit astris,
mansuramque tuo fixit sub pectore sedem.
Idcirco coetus inter veneranda pudicos
una es, quam latis caeli in regionibus olim
tot divum celebrent voces. Proh gaudia terris
quanta dabis! quantis hominum succurrere votis
incipies!» Stupuit confestim exterrita Virgo,
demisitque oculos, totosque expalluit artus.
Non secus ac conchis si quando intenta legendis
seu Micone parva, scopulis seu forte Seriphi,
nuda pedem virgo, laetae nova gloria matris,
veliferam advertit vicina ad litora puppim
adventare, timet: nec jam subducere vestem
audet, nec tuto ad socias se reddere cursu:
sed trepidans silet, obtutuque immobilis haeret.
Illa Arabum merces, et fortunata Canopi
dona ferens, nullis bellum mortalibus infert:
sed pelago innocuis circum nitet armamentis.
Tum rutilus caeli alipotens, cui lactea fandi
Copia, divinique fluunt e pectore rores
ambrosiae, quibus ille acres mulcere procellas
possit, et iratos pelago depellere ventos:
«Exue, Dia, metus animo, paritura verendum
caelitibus Numen, sperataque gaudia terris,
aeternamque datura venis per saecula pacem.
Haec ego, siderea missus tibi nuncius arce,
sublimis celeres vexit quem penna per auras,
vaticinor, non insidias, non nectere fraudes
edoctus: longe a nostris fraus exulat oris.
Quippe tui magnum magna incrementa per orbem
ipsa olim partus, Virgo, sobolisque beatae
adspicies: vincet proavos, proavitaque longo
extendet jura imperio, populisque vocatis
ad solium, late ingentes moderabitur urbes:
nec sceptri jam finis erit, nec terminus aevi;
quin justis paulatim animis pulcherrima surget
relligio: non monstra, piis sed numina templis
placabunt castae diris sine caedibus arae».
Dixerat. Illa animum sedato pectore firmans,
substitit, et placido breviter sic ore locuta est:
«Conceptusne mihi tandem, partusque futuros,
Sancte, refers? mene attactus perferre viriles
posse putas? cui vel nitenti matris ab alvo
protinus inconcussum, et ineluctabile votum
virginitas fuit una: nec est cur solvere amatae
jura pudicitiae cupiam, aut haec foedera rumpam.»
«Immo istas (quod tu minime jam rere) per aures,
excipit interpres, foecundam Spiritus alvum
influet, implebitque potenti viscera partu,
flammifero veniens caelo, atque micantibus astris.
At tu, virgineum mirata tumescere ventrem,
haerebis pavitans: demum, formidine pulsa,
gaudia servati capies inopina pudoris.
Neve haec vana putes, dictis aut territa nostris
indubites, serae dudum concessa senectae
dona oculos pone ante tuos; nam sanguine avito
juncta tibi mulier (sterilis licet illa gravique
pressa aevo) haudquaquam speratum hoc tempore pignus
fert utero, et felix sexto sub mense laborat.
Usque adeo magno nil non superabile caelo est!»
His dictis, Regina oculos ad sidera tollens
caelestumque domos superas, atque aurea tecta,
adnuit, et tales emisit pectore voces:
«Jam jam vince; fides, vince, obsequiosa voluntas:
en adsum: accipio venerans tua jussa, tuumque
dulce sacrum, Pater omnipotens; nec fallere vestrum est,
Caelicolae: nosco crines, nosco ora, manusque
Verbaque, et aligerum caeli haud variantis alumnum.»
Tantum effata, repente nova micuisse penates
luce videt: nitor ecce domum complerat; ibi illa,
ardentum haud patiens radiorum, ignisque corusci,
extimuit magis. At venter (mirabile dictu!
non ignota cano) sine vi, sine labe pudoris,
arcano intumuit verbo: Vigor actus ab alto
irradians, vigor omnipotens, Vigor omnia cornplens
descendit, Deus ille, Deus, totosque per artus
dat sese, miscetque utero. Quo tacta repente
viscera contremuere: silet Natura, pavetque
adtonitae similis; confusaque turbine rerum
insolito, occultas conatur quaerere causas.
Sed longe vires alias, majoraque sentit
numina: succutitur tellus, laevumque sereno
intonuit caelo, rerum cui summa potestas,
adventum Nati Genitor testatus, ut omnes
audirent late populi, quos maximus ambit
Oceanus, Tethysque et raucisona Amphitrite.
Hos inter medios caeli, terraeque fragores,
aequatis properans volucer pulcherrimus alis,
(omnia dum trepidant) discesserat, altaque nabat
per loca, cum Virgo celsis in nubibus illum
alternantem humeros videt, atque immensa secantem
ventorum spatia, et jam versicolore per auras
fulgentem pluma ac caeli convexa petentem.
Quem demum tali adspectans sermone secuta est:
«Magne ales, celsi decus aetheris, invia rerum
qui penetras, longeque et nubila linquis, et Euros
antevolans, laeto seu te felicia tractu
sidera, quaeque suos volvuntur signa per orbes
exspectant redeuntem: alti seu certa reposcit
crystalli domus, et vitrei plaga lucida regni:
seu propiora vocant supremo tecta Tonanti,
qua patet in summum regio flammantis Olympi
teque amor, et liquidis flagrans alit ignibus aura:
i, precor, i, nostrum testis defende pudorem.»
Nec plura his. Tum vero aciem deflectit, et omnes,
haud mora, sollicito percurrit lumine montes:
agnatamque animo, conceptaque pignora versat,
multa putans, serumque uteri miratur honorem.
Interea Manes descendit Fama sub imos,
pallentesque domos veris rumoribus implet:
optatum adventare diem, quo tristia linquant
Tartara, et evictis fugiant Acheronta tenebris,
immanemque ululatum, et non laetabile murmur
tergemini canis: adverso qui carceris antro
excubat insomnis semper, rictuque trifauci
horrendum, stimulante fame, sub nocte profunda
personat et morsu venienteis adpetit umbras.
Tum vero Heroes laetati, animaeque piorum
ad caelum erectas coeperunt tendere palmas.
Atque hic insignis funda, citharaque decorus,
insignis sceptro senior, per opaca locorum
dum graditur, nectitque sacros diademate crines:
dum legit effoetos Lethaeo in gramine flores,
qua tacitae labuntur aquae, mutaeque volucres
ducunt per steriles aeterna silentia ramos:
adtonita subitos concepit mente furores,
divinamque animam; et consueto numine plenus,
intorquens oculos, venientia fata recenset:
«Nascere, magne Puer, nostros quem solvere nexus,
et tantos Genitor voluit perferre labores;
magne Puer, cui se haec tandem spolianda reservant
regna, tot, heu! miseris hominum ditata ruinis:
nascere, venturum si te mortalibus olim
pectore veridico promisimus, igneus ut nos
viribus adflatos caelestibus ardor agebat
insinuans: si sacra peregimus, et tua late
jussa per immensum fama vulgavimus orbem.
En ridet Pax alma tibi: simul ecce potentes
impulsi caelo, divisque auctoribus acti,
orbe alio properant Reges. Salvete, beati
Aethiopes, hominum sanctum genus, astra secuti:
scilicet huc vestris adfertis munera regnis.
Accipe dona, Puer, tuque, o sanctissima Mater,
sume animos: jam te populique, ducesque frequentant
litore ab extremo et odoriferis Nabathaeis.
Ille autem aurata fulgens in veste sacerdos
jam canus, jam maturo venerabilis aevo,
quid sibi vult? sacras Puerum qui sistit ad aras,
sic venerans, laetoque inspectans aethera vultu?
Seque dehinc facili clausurum lumina fato
Exclamat: quod speratum per saecula munus,
promissamque diu pacem, certamque salutem
terrarum exorta liceat sibi luce tueri
optanti, seniumque ideo, Parcasque trahenti.
Sed quid ego, heu! dira conspersos caede penates
Infantum, et subito currenteis sanguine rivos
adspicio? tristisque meas vagitus ad aures
fertur? io, scelus est partus jugulare recentes!
Crudelis, quid agis? nihil hi meruere: neque illum
quem petis, insano dabitur tibi perdere ferro.
Nunc nunc, o matres, scelerata abscedite terra,
dum licet, inque sinu pueros abscondite vestros:
nam ferus hostis adest. Propera jam, regia Virgo,
inque Paraetonias transfer tua pignora terras:
admonet hoc magnum Genitor qui temperat orbem.
Tuta domus tutique illic tibi, Dia, recessus.
Verum ubi bis senas hiemes bis senaque nati
solstitia, et tantos superaveris anxia casus:
ingentes imo duces de pectore questus,
aureaque adsiduis pulsabis sidera votis.
Nam Puerum, quamvis per compita saepe vocatum,
saepe expectatum consuetae ad gaudia mensae,
perquires nequicquam amens: nec cara petentem
oscula, nec sera redeuntem nocte videbis.
Tresque illum totos moerenti pectore soles,
et totidem trepidas somni sine munere noctes
omnia lustrantes, questu omnia confundentes,
flebitis, indigno perculsi corda dolore
tuque senexque tuus; quarto sed Lucifer ortu
purpureos tremulo cum tollet ab aequore vultus,
inventum dabit, et quaerentibus offeret ultro.
O quas tunc lacrimas, o quae tunc oscula, Mater,
quos dabis amplexus, misto inter gaudia fletu!
cum Natum ante aras Patris et delubra sedentem,
mulcentemque senes dictis, animosque trahentem
adspicies gavisa, ipso admirante senatu
primitias Pueri ingentes, nec inane sagacis
pectoris indicium nataeque ad grandia mentis.
Tu vero quid in arma ruis, scelerata juventus?
quid galeas, ensesque virum, et fulgentia cerno
agmina? scutatasque procul sub nocte cohortes
obscura, et crebris radiantes ignibus hastas?
totne unum telis petitur caput? heu furor, heu mens
caeca hominum semperque odiis adcincta nefandis!
Jamque oleas, montemque sacrum circumque supraque
cinxere, et longa lucum obsedere corona.
Quo feror? ecce trahunt manibus post terga revinctis
Insontem: modo quem latas mira illa per urbes
edentem, Patrisque palam praecepta docentem
adtoniti stupuere, illum regemque Deumque
humanaeque ducem vitae, fontemque salutis
haud veriti populo circum plaudente fateri.
Heu facinus! mortemne etiam, et crudele minantur
Supplicium? saevos stringunt in vulnera fasces,
horrentesque parant paliuro intexere dumos,
tormenti genus, et capiti premere inde coronam
vulnificam: viden' alternos ut arundinis ictus
incutiunt? geminantque truci convicia lingua?
Parte alia ingentes video de stirpibus imis
everti palmas, altas ad sidera palmas,
infelix opus: unde hominum lux illa, decorque
pendeat: ah trepidis dirum et miserabile terris!
cum Patri aethereo moriens liventia pandet
brachia, turpatosque atra de morte capillos,
oraque, demissosque oculos frontemque cruore
jam madidam, et lato patefactum pectus hiatu.
At Mater, non jam mater sed flentis et orbae
infelix simulacrum, aegra ac sine viribus umbra,
ante crucem demissa genas, effusa capillum,
stat lacrimans, tristique irrorat pectora fletu.
Ac si jam comperta mihi licet ore profari
omnia: defessi spectans morientia Nati
lumina, crudeles terras, crudelia dicit
sidera, crudelem sese (quod talia cernat
vulnera) saepe vocat; tum luctisono ululatu
cuncta replens, singultanti sic incipit ore:
incipit, et duro figit simul oscula ligno,
exclamans: Quis me miseram, quis culmine tanto
dejectam subitis involvit, Nate, procellis?
Nate, Patris vires, sanguis meus, unde repente
haec fera tempestas? quis te mihi fluctus ademit?
quae manus indignos foedavit sanguine vultus?
cui tantum in superos licuit? bella impia caelo
quis parat? hunc ego te post tot male tuta labores
postque tot infelix elapsae incommoda vitae
adspicio? tune illa tuae lux unica Matris?
tune animae pax, et requies, spesque ultima nostrae
sic raperis? sic me solam exanimemque relinquis?
O dolor, exstincto jam te pro fratre sorores,
pro natis toties exoravere parentes:
ast ego pro Nato, pro te dominoque Deoque
quem misera exorem? quo tristia pectora vertam?
cui querar? o tandem dirae me perdite dextrae?
me potius, siqua est pietas, immanibus armis
obruite: in me omnes effundite pectoris iras!
vel tu (si tanti est hominum genus) eripe Matrem
quae rogat et Stygias tecum duc, Nate, sub umbras.
Ipsa ego te per dura locorum, inamoenaque vivis
regna sequar: liceat rumpentem cernere portas
aeratas, liceat pulchro sudore madentem
eversorem Erebi materna abstergere dextra.
Hos illa, et plures fundet de pectore questus.
Quod scelus Eois ut primum cernet ab undis
sol, indignantes retro convertere currus
optabit: frustraque suis luctatus habenis,
quod poterit tandem, auratos ferrugine crines
inficiet, moestamque diu sine lumine frontem
ostendet terris, ut qui jam ploret ademptum
auctorem Regemque suum; quin ipsa nigranti
fratris ab ore timens, et tanto concita casu
Cynthia caeruleo vultus obnubet amictu
avertetque oculos, lacrimasque effundet inanes.
At contra horrisono tellus concussa tremore,
cum gemitu fremet, et ruptis excita sepulcris
emittet simulacra. Quid, o, quid abire paratis,
illustres animae? Non omnibus haec data rerum
conditio: paucis remeare ad lumina vitae
concessum, sed tempus erit cum Martia rauco
mugitu caelum quatiet tuba: cumque repente
corpora per terras omneis late omnia surgent.
Nunc autem sat Tartarei si claustra tyranni
effringat Rex ille et caligantia pandat
atria: diffugiant immisso lumine dirae
Eumenidum facies jactis in terga colubris.
Quas atro vix in limo Phlegethontis adustum
accipiat nemus, et fumanti condat in ulva.
Tum variae pestes, et monstra horrentia Ditis
ima petant, trepident Briareia turba, Cerastae,
semiferumque genus Centauri, et Gorgones atrae,
Scyllaeque, Sphingesque, ardentisque ora Chimaerae,
atque Hydrae, atque Canes, et terribiles Harpyiae.
Ipse catenato fessus per Tartara collo
ducetur Pluton, tristi quem murmure circum
Inferni fractis maerebunt cornibus amnes.
At nos virginea praecincti tempora lauru,
signa per extentos caeli victricia campos
tollemus, laetoque ducem clamore sequemur:
Victor, io, bellator io, tu regna profunda,
tu Manes, Erebumque, Potestatesque coerces
aerias, Letumque tuo sub numine torques.
Ille alto temone sedens, levibusque quadrigis
lora dabit, volucresque reget placido ore jugales,
non jam cornipedum ductos de semine equorum,
nec qui consuetas carpant praesepibus herbas.
Primus enim valido subnixus eburnea collo
fert juga, formosi pecoris custodia Taurus:
stellatus minio Taurus, cui cornua fronti
aurea, et auratis horrent palearia setis,
perque pedes bifidae radiant nova sidera gemmae.
Torva Bovi facies, sed qua non altera caelo
dignior, imbriferum quae cornibus inchoet annum,
nec quae tam claris mugitibus astra lacessat.
Et juxta nemorum terror, rexque ipse ferarum
magnanimus nitet ore Leo: quem fusa per armos
convestit juba, pectoribus generosa superbit
majestas, non jam ut caedes aut proelia saevus
adpetat (innocuis armantur dentibus ora
grataque tranquillo ridet clementia vultu),
sed caelo ut spatietur et alta ad sidera tendat.
Hos post insequitur pulcros pennata per artus
alituum Regina, sacrae cui vertice plumae
adsurgunt: flavoque caput diademate fulget.
Ipsa, ingens alis, ingentis fulminis instar,
supra hominum tecta, ac montes, supraque volucres
fertur, et obstantes cursu petit obvia nubes.
Ultimus humana sociat cervice laborem
alatus tergo juvenis: cui lutea laevo
ex humero chlamys, Eois inspersa lapillis
pendet: eam variant centum longo ordine reges,
antiquum genus, et Solymae primordia gentis,
ostro intertexti: veros cognoscere vultus
est illic: veros montes et flumina credas:
et vera extremo Babylon nitet aurea limbo.
Tali sidereas curru subvectus in auras
indutos referens spoliis pallentibus axes,
perveniet: recto qua panditur orbita tractu
lactea, et ad sedes ducit candentis Olympi.
Illic auratae muros mirabimur urbis,
auratasque domos, et gemmea tecta, viasque
stelliferas, vitreosque altis cum montibus amnes.
Atque ibi, seu magni celsum penetrale Tonantis
sive alios habitare lares, ac tecta minorum
caelicolum dabitur, stellas numerare licebit:
surgentemque diem pariter, pariterque cadentern
sub pedibus spectare, et longos ducere soles:
longaque venturis protendere nomina saeclis.»
Haec ubi dicta, Patres plausu excepere frequentes
fatidicum vatem; sublatumque aggere ripae
adtollunt humeris, laetumque per avia ducunt.
Intremuere Erebi sedes, obscuraque Ditis
limina; suspirans imo de corde Megaera
dat gemitum, et torvas spectat sine mente sorores.
Tum caudam exululans sub ventre recondidit atram
Cerberus, et sontes latratu terruit umbras:
commotisque niger Cocytus inhorruit antris:
et vaga Sisyphiis haeserunt saxa lacertis.