|
RECOLLIGENTI
praedicta palam est et perspicuum qui deberet esse librorum praecipui
dilectores. Qui namque sapientia magis egent ad sui status officium utiliter
exsequendum, hi potissimum sacris vasis sapientiae propensiorem proculdubio
exhibere tenentur sollicitum grati cordis affectum. Est autem sapientis
officium bene ordinare et alios et seipsum: secundum Phoebum philosophorum,
Aristotelem, primo Metaphysicae, qui nec fallit nec fallitur in humanis. Quapropter principes et praelati, judices et doctores
et quicunque rei publicae directores, sicut prae aliis sapientia opus habent,
ita prae aliis vasis sapientiae zelum debent.
Philosophiam nimirum conspexit Boetius in
sinistra quidem sceptrum et in dextra libros gestantem, per quod universis
evidenter ostenditur nullum posse rempublicam debite regere sine libris. Tu,
inquit Boetius loquens Philosophiae, hanc sententiam Platonis ore sanxisti
beatus fore re publicas si eas vel studiosi sapientiae regerent vel earum
rectores studere sapientiae contigisset. Rursus hoc nobis insinuat ipse gestus imaginis,
quod quanto dextra sinistram praecellit, tanto contemplativa dignior est
activa, simulque sapientis interesse monstratur nunc studio veritatis, nunc
dispensatione temporalium indulgere vicissim.
Philippum legimus diis regratiatum devote,
quod Alexandrum concesserant temporibus Aritotelis esse natum, cujus
instructionibus educatus regni paterni moderamine dignus esset. Dum Phaeton
ignarus regiminis fit currus auriga paterni, nunc vicinitate nimia nunc remota
distantia infeliciter administrat mortalibus aestum Phoebi ac, ne omnes
periclitarentur subjecti propinquo regimine, juste meruit fulminare.
Referunt tam Graecorum quam Latinorum
historiae, quod nobiles inter eos principes non fuerunt, qui litterarum peritia
caruerunt. Sacra lex Mosaica, praescribens regi regulam, per quam regat, librum
legis divinae sibi praecipit habere descriptum, Deut. septemdecimo,
secundum exemplar a sacerdotibus exhibendum, in quo sibi legendum esset omnibus
diebus vitae suae. Sane labilitatem humanae memoriae et instabilitatem
virtuosae voluntatis in homine satis noverat Deus ipse, qui condidit et qui
fingit cotidie corda hominum singillatim. Quamobrem quasi omnium malorum
antidotum voluit esse librum, cujus lectionem et usum tanquam saluberrimum
spiritus alimentum cotidianum jugiter esse jussit, quo refocillatus intellectus
nec enervis nec dubius trepidaret ullatenus in agendis. Istud eleganter Joannes
Saresberiensis pertractat in suo Policraticon, libro quarto.
Caeterum omne
genus hominum, qui tonsura vel signo clericali praefulgent, contra quos libri
quarto, quinto et sexto capitulis querebantur, libris tenentur veneratione
perpetua famulari.
|