Pars,  Cap.

 1   2,  1 |           quae meo numine Deos atque homines exhilaro, uel illud abunde
 2   2,  10|         commoditatibus Deos simul et homines adficiam, quamque late meum
 3   2,  11|       putantur, progenerant Deos aut homines? Non, opinor, imo ea pars
 4   2,  26|           quernos, et agrestes illos homines in civitatem coegit, nisi
 5   2,  28|         inanius, redimendam putarunt homines vere stultissimi. Sed interim
 6   2,  31|           admissis ista commeruerint homines, aut quis Deus iratus eos
 7   2,  31|       futurum sit, si passim sapiant homines: nempe altero luto, altero
 8   2,  35|                     35.~Rursum inter homines, idiotas multis partibus
 9   2,  35|            hoc ipso bis stulti, quod homines nati cum sint, tamen obliti
10   2,  41|             Divis quid tandem petunt homines nisi quod ad stultitiam
11   2,  47|          colere. Quemadmodum sunt et homines nonnulli, tam difficiles,
12   2,  47|              mystae, nisi ubi desunt homines. Nec iam usque adeo stulta
13   2,  48|              frontibus, quid agitent homines speculantur. Nec est aliud
14   2,  52|           polliceantur, et inveniunt homines fortunati, qui haec quoque
15   2,  53|            velut levius esse crimen, homines mille iugulare, quam semel
16   2,  53| subtilitatibus conferantur. Quamquam homines modestissimi, si quid forte
17   2,  54|          iactura. Atque ad eum modum homines suavissimi, sordibus, inscitia,
18   2,  54|              alios contemnunt, atque homines apostolicam caritatem professi,
19   2,  55|             protinus ad quamplurimos homines vitae pestis serpat. Tum
20   2,  59|           adeo immanis, ut feras non homines deceat, adeo insana, ut
21   2,  60|              coelestia meditari. Sed homines suaves, se suo officio probe