Pars,  Cap.

 1   2,  5 |      uultu fronteque, quod aiunt, satis quae sim prae me feram,
 2   2,  7 |   habuerit, huic ne Pallas quidem satis auxilii tulerit. Contra,
 3   2,  12|         adjunxeris? Cuius rei cum satis idoneus testis esse possit,
 4   2,  12|         esse possit, ille numquam satis laudatus Sophocles, cuius
 5   2,  16|      ratio, communis hominum uita satis declarat, cum illa, quod
 6   2,  19|     nimirum inter morosos et plus satis oculatos, ut qui in amicorum
 7   2,  24|     inciderit imperium. Cuius rei satis, opinor, faciunt fidem Catones,
 8   2,  29|  instructus est, atqui nihil illi satis est, iam videlicet pauperrimus
 9   2,  29|         hoc exempli vice posuisse satis sit. At quorsum haec? inquiet
10   2,  32|         vel una Grammatica abunde satis sit ad perpetuam vitae carnificinam. ~
11   2,  34|      fucavit ars. Proinde numquam satis laudarim, gallum illum Pythagoram,
12   2,  48|      somnia, idque ad felicitatem satis esse putant. Nonnulli foris
13   2,  48|      cadentium, morientium. Neque satis credi potest, quos motus,
14   2,  52|          esse comperti, vel illud satis magnum est argumentum, quod
15   2,  59|        relinquitur, quibus abunde satis est otii. Porro si quid
16   2,  63|          ubi laetitia'. Eoque non satis habuit sapientiam perdiscere,
17   2,  63| abditissimis penetralibus, nec id satis, in munitissimorum scriniorum
18   2,  65|           poterat. Quin ipse idem satis indicat, clamans per os
19   2,  65|       deprecatur in Numerorum, si satis commemini, libris: 'Obsecro,
20   2,  67| simillimum, loquuntur quaedam non satis cohaerentia, nec humano