Pars,  Cap.

 1   2,  11|          consueuerunt, prius eius uitae incommoda secum perpenderit:
 2   2,  12|            At sane parum sit mihi uitae seminarium, ac fontem deberi,
 3   2,  12|       mihi per Iouem, quae tandem uitae pars est, non tristis, non
 4   2,  13|          est compotor. Non sensit uitae taedium, quod robustior
 5   2,  13|        sed infantem, ac praecipuo uitae oblectamento, puta garrulitate
 6   2,  13|        donec puerorum ritu, citra uitae taedium, citra mortis sensum
 7   2,  14|           optimae ac felicissimae uitae parti restituo. Quod si
 8   2,  14|         est alia, uel ad communem uitae consuetudinem festiuior,
 9   2,  14|        His quidem ut loco, ita et uitae instituto confines sunt
10   2,  16|         obtinet, atque adeo ipsum uitae fontem cor, et concupiscentiam,
11   2,  17|       igitur primum et praecipuum uitae oblectamentum, quo fonte
12   2,  18|    stultitiae, hoc plus conferant uitae mortalium, quae si tristis
13   2,  19|     lapsus, tot errata, tot casus uitae mortalis, quo pacto uel
14   2,  19|      tamen haec ridicula iucundam uitae glutinant copulantque societatem. ~
15   2,  20|         est aliud, quam indiuidua uitae coniunctio. Deum immortalem!
16   2,  21|        adeo nulla societas, nulla uitae coniunctio sine me uel iucunda,
17   2,  22|          omnis elegantia decorque uitae uitietur, pereatque. Quid
18   2,  22| corrumpatur? Denique quid in omni uitae munere uel tecum, uel apud
19   2,  22|        tibi displicens? Tolle hoc uitae condimentum et protinus