Caput XLV.

De mendicitate.

“O miserabilis mendicantis conditio! Nam, si petit, pudore confunditur, et si non petit, egestate consumitur; sed ut mendicet, necessitate compellitur: indignatur, murmurat, imprecatur.”

 ⁴⁴¹ Quare Salomon in Proverbiis dixit: “Mendicitatem et divitias ne dederis mihi,” ⁴⁴² Domine! Opes itaque temporales, pecunia atque divitiæ, per quas tot bona consequimur, totque mala fugamus, bonæ sunt, si a bono homine possideantur. Respectu autem malorum hominum possidentium illas, malæ dicuntur, quia “nihil est homini bonum sine se bono.” ⁴⁴³ Licet enim per se bonæ sint, malis tamen hominibus malæ dicuntur esse, quia illis causam malorum præstant; ait enim Seneca: “Divitiæ sunt causa malorum, non quia faciant aliquid, sed quia facientes irritant.” ⁴⁴⁴ Unde quidam philosophus dixit: “Pecunia avaro supplicium est, profuso decus, parricidium proditori.” ⁴⁴⁵ Utaris ergo divitiis, et eis abstineas moderate atque scienter et secundum virtutem. Ait enim Tullius: “Virtus est rebus, quas acquirimus, uti moderate atque scienter.” ⁴⁴⁶ Et Ovidius dixit:

Est virtus placidis abstinuisse bonis.

 ⁴⁴⁷

In acquirendis ergo opibus et divitiis conservandis et utendis tres comites tecum habeas, scilicet Deum et conscientiam et bonam famam, vel ad minus Deum et conscientiam, secundum quod de hijs plenius notatum invenies in libro de Amore et Dilectione Dei et Proximi et Aliarum Rerum et de Forma Vitæ, in titulo: De acquirendis et conservandis opibus,

 ⁴⁴⁸ et in sequentibus quatuor titulis.

Hijs itaque notatis et diligenter inspectis circa divitias et paupertatem atque indigentiam et necessitatem atque fortunam, non consulo tibi, ut in divitiis nimis confidas, nec eas in guerra facienda consumas.