Caput XXXIV.

De superbia.

“Initium superbiæ hominis, apostatare a Deo; quoniam ab eo, qui fecit illum recessit cor ejus; quoniam initium peccati omnis superbia.”

 ³²¹ Et iterum idem dixit: “Odibilis est coram Deo et hominibus superbia, et execrabilis omnis iniquitas.” ³²² Et iterum idem ait: “Objurgatio et injuriæ annullabunt substantiam; et domus, quæ nimis locuples est, annullabitur superbia.” ³²³ Inde etiam Sapiens dixit: “Ubi fuerit superbia, ibi et contumelia: ubi autem humilitas, ibi et sapientia” ³²⁴ simul cum gloria. Et iterum idem ait: “Superbum sequiter humilitas, et humilem spiritum suscipiet gloria.” ³²⁵ Et iterum idem ait: “Contritionem præcedit superbia; et ante ruinam exaltatur spiritus.” ³²⁶ Et etiam Job dixit: “Si ascenderit usque ad cælos superbia, et caput ejus nubes tetigerit, quasi sterquilinium in fine perdetur.” ³²⁷ Cum ergo tam detestabilis sit superbia, totque mala oriantur ex ea et infinita alia, quæ notantur in libro De Forma Vitæ, in titulo: De amicitia superbi vel perversi hominis vitanda; ³²⁸ et etiam cum ex turribus tot mala nascantur, meo arbitrio nunquam turres sunt faciendæ, nisi tunc demum quando aliæ munitiones deficiunt vel non sufficiunt.

At Melibeus respondens dixit: Quomodo domum meam aliter munire valeam?

Prudentia respondit dicens: