Caput

 1   I  |        valeas, tum corpore, tum animo. Responsio. Dabitur quidem
 2  II  |         quidem belle habet, sed animo male est. ~Ge.  At non valet,
 3  II  |         te vanum esse. Bono sis animo oportet. Forti infractoque
 4  II  |  oportet. Forti infractoque sis animo. Multum iuvat animus in
 5 III  |         Le.  Quid igitur est in animo? Morem geres animo puellae? ~
 6 III  |       est in animo? Morem geres animo puellae? ~Ae.  Quod si pertendet,
 7 III  |          non pugnabo cum illius animo, ne forte videar qeomace‹
 8 III  |           Emoriar, ni loquor ex animo. Dispeream, si quid fingo.
 9 III  |          dico. Serio loquor. Ex animo loquor. Non secus sentio,
10  IV  |         est amici sinceri et ex animo bene volentis. Nolim te
11  IV  | beneficium, sed foenerat. Si ex animo probas officium in te meum,
12   V  |       praedicabat, sibi esse in animo, salutare divum Iacobum:
13  VI  |     oculi tui: vides sodalem ex animo tuum. Nulla cuiquam erat
14  VI  |       dicis: et idcirco mihi in animo est, confabulatione librorum
15  VI  |          Utramlibet.~Co.   Bono animo es; pater suppeditabit. ~
16  VI  |    ipsam dico. Serio loquor. Ex animo loquor. Simpliciter loquor.
17  XI  |     loquor. ~Er.    Qua? ~Ga.   Animo. ~Er.    Sed otiosum est,
18  XI  |          Nequaquam corpore, sed animo me submoveo, ac veluti procul
19  XI  |     licet: sin minus, statuo in animo, mihi quum primum licebit,
20  XI  |         decerpere, quod infigam animo meo: id mecum aliquamdiu
21  XI  |    confitetur illi, nisi qui ex animo irascitur suo peccato. Apud
22 XIII |         Io.   Fac praesenti sis animo. Nam metus officit memoriae. ~
23 XIII |        quis possit esse securus animo? ~Io.   Fateor; attamen
24 XVII |        inquit, emove penitus ex animo moerorem omnem: Reuchlinus
25 XVII |        vel gemmeus, si suppetat animo facultas. ~Br.   Ponetur
26 XVIII|        tectoria. ~Pa.    Animum animo perspicio. Ad haec, in communibus
27 XVIII|          Non frustrabitur; bono animo esto, mi Pamphile. ~Pa.    
28 XIX  |       perge dicere. ~Ca.   Huic animo meo semper pertinacissime
29 XIX  |    quantum et quando gratum est animo tuo. Quod si taedet cubiculi,
30  XX  |       collegio. Illa reluctatur animo meo, et hortatur ad constantiam.
31 XXI  |     sodalium unquam carior fuit animo meo. ~Eu.   Qualisqualis
32 XXI  |        tandem? ~Eu.   Quum erit animo vacuo, nec commotus, nec
33 XXI  |          si illa persisteret eo animo. ~Xa.   Quid? perstitit? ~
34 XXI  |    maritalis, et discutiatur ex animo, si quid erat offensionis
35 XXIV |    placide: Sitis, inquit, bono animo; sat spatii est, Deus aderit
36 XXIV |   illius, adhortans me ut magno animo tuerer cornu meum, ac strenue
37 XXIV |  proceritatis, Bono, inquit, es animo; sentio vadum. Ego non ausus
38 XXVI |           Dicam: quia non eodem animo modoque Romam adii. Caeteri
39 XXVI |       continentiae pars est, ex animo continentem esse velle.
40 XXIX |    resaluto benigniter: nullius animo repugno, nullius institutum
41 XXIX |        aegritudinis obortum est animo, ut multa fert huiusmodi
42 XXIX |   mortalium, protinus eiicio ex animo, sive sit ira ex offensa,
43 XXIX |    Nihil ego patior residere in animo meo. Si mederi queam, medeor:
44 XXIX |      non senescis, qui tali sis animo. ~Gl.   Atque adeo ne quid
45 XXIX |         Nihil enim irrequietius animo sibi male conscio. Quod
46 XXIX |          nec usquam satisfiebat animo meo. Tandem obambulans incidi
47 XXIX |  septuaginta, negabat, se aequo animo moriturum, nisi prius adisset
48 XXXI |        e rebus extrariis, an ex animo? ~An.   E rebus extrariis. ~
49 XXXIV|     sudarim in ea via, quae meo animo non arridet; neque quenquam
50 XXXV |   confessurus sim. ~Ph.   An ex animo loquaris, nescio; mihi tamen
51 XLIV |         Magistratus est, qui ex animo consulit Reipublicae, et
52 XLIV |         conflat aes alienum hoc animo, ut reddat, si liceat, nunquam,
53 XLIV |    nonne satis declarat quo sit animo? ~Bo.   Satis superque.
54 LVII |          Negavit, se dixisse ex animo. ~Le.   Qui potuit ex animo,
55 LVII |     animo. ~Le.   Qui potuit ex animo, cui nihil erat mentis aut
56 LVII | reflectimus oculos, quoties eam animo reputamus. Et Terentius:
57 LVII |      quae habet: si loquitur ex animo, fortassis error dici potest,
58 LVII |      tam humili, tamque abiecto animo, ut, cum semel dedicaveritis
59 LVII |       apparuisse. Sitis excelso animo, ut, etiamsi vere Angelus
60 LVII |     istum modum usurpet. Nam et animo tribuere submissionem aut
61 LVII |    tapeinÒfrwn, qui modesto sit animo minimeque elato: ita nihil
62 LVII |       si quid penitus insederit animo. Porro videas quosdam tantum