Caput

 1  IV   |         occasionem, qua declarem animum in te meum. Equidem oratione
 2 VII   |       admodum. Bona spes habebat animum meum. Nam divae Barbarae
 3  XI   |        lusu quopiam honesto laxo animum cum sodalibus, donec hora
 4  XI   |        suo corpore semper pascat animum meum, suo sanguine vivificet
 5  XI   |        aliud quippiam pium, quod animum ab evagando cohibeat. ~Er.   
 6  XI   |     incidat, quae magis reficiat animum meum, quam illa psalmorum
 7  XI   |      praebent aurem verius, quam animum, quum nec diiudicent inter
 8  XI   |             Nunquamne titillavit animum tuum libido capiundae cucullae? ~
 9 XVIII |           Quem hospitem? ~Pa.    Animum istum tuum, cuius decor
10 XVIII |        per tot tectoria. ~Pa.    Animum animo perspicio. Ad haec,
11 XVIII |      interim scrupulus, qui meum animum male habet. ~Pa.    Valeant
12 XVIII |          istuc? ~Ma.   Ais, tuum animum paene totum demigrasse in
13 XIX   |    ductum! ~Ca.   Est quod angat animum, sed effari non est tutum. ~
14 XIX   |       debet, quod sic discruciat animum tuum. ~Ca.   Est omnino
15 XIX   |         hoc est, quod discruciat animum meum. Aperui morbum meum:
16 XIX   |        nisi bona transmittant in animum. Parentes, opinor, permittunt
17  XX   |         hortatibus suis addentes animum, ut persisterem in sancto
18  XX   |            Sed quae res verterat animum tuum tam pertinacem? ~Ca.  
19  XX   |        ut vicissim nunc vincerem animum meum, nec hoc dedecus conciliarem
20  XX   |          audio, quae res mutarit animum tuum tam subito. ~Ca.  
21 XXI   |          quid esset, quod illius animum offenderet: observabam affectum
22 XXI   |      acciperetur. Illico tetigit animum illius suspicio, uxoris
23 XXIV  |  conscientia; sed mox recipiebam animum, ita mecum cogitans: Nullus
24 XXIV  |     quaedam spes interim habebat animum meum. Dum haec aguntur,
25 XXIX  |       dulcior. Et ego sic induxi animum, ut nihil vehementer vel
26 XXIX  |     canentes virgines, cruciabat animum uxor erepta. ~Gl.   Quid
27 XXIX  |         id? ~Eu.   Quo melius et animum et corpus meum moderarer,
28 XXXIII|        His rebus cum accrevisset animum Fauno, postero die summo
29 XXXIII|        haec imaginatio occupavit animum hominis, ut praeter spectra
30 XXXV  |           ut non possim inducere animum confiteri. ~Au.   Ego mihi
31 XXXV  |         nescio; mihi tamen addis animum, quo magis lubeat talibus
32 XLIV  |         admodum magni, corpus et animum exponentes periculo; qui
33 XLIV  |          congerendis opibus, cum animum habeant omnium bonarum rerum
34 XLIV  |      tolerat furis nomen. ~Bo.   Animum solus Deus novit: proinde
35 XLV   |     magis mireris hominum fortem animum, clamitant idem apud utramque
36 XLVIII| admonitus saltem adhibe attentum animum. ~Ph.  Novum praestigiarum
37 LIII  | propitius cuiquam ea suggerat in animum, quae ad communem omnium
38 LVII  |          Accessit ad me. Appulit animum ad scribendum. Heic mihi
39 LVII  |        interdum sic referatur ad animum, ut vitium sonet. ~Le.