Caput

 1   I   |       crepituve ventris salutare, hominis est plus satis urbani. Sed
 2 VIII  | edormieris? Non te pudet, somnium hominis, in multam lucem stertere?
 3 VIII  |      furfuraceus. ~Ra.   Delicias hominis! Te quidem foenum esse oportuit,
 4   X   |       bene linguax. Deinde sensum hominis pulchre callet. ~Hi.   
 5   X   |         Quid sibi vult nugamentum hominis? ~Co.   Salve praeceptor
 6 XVII  |          res facit ad felicitatem hominis. Reliquit nunquam intermoritura
 7 XVIII |           comprobatum est, animam hominis non illic esse ubi animat,
 8 XVIII |     feliciorem, quae marcescit in hominis manu, delectans interim
 9 XXI   |        nonnunquam dormit, somnium hominis; interdum nihil aliud quam
10 XXI   |          uxorio fractus ac victus hominis animus; data dextra pollicitus
11 XXV   |      protinus audiret: Quid tu es hominis? Nihilo plus solves quam
12 XXXIII|         Nescio; nisi quia sic est hominis ingenium: gaudet huiusmodi
13 XXXIII|         fruebatur. ~Th.   Agnosco hominis ingenium. Sed redi ad spectrum. ~
14 XXXIII|          respondit se esse animam Hominis christiani. Rogata, quo
15 XXXIII|       imaginatio occupavit animum hominis, ut praeter spectra et malos
16 XXXIV |          Interpellabo felicitatem hominis. Salve multum, amicissime
17 XXXIV |          e cubiculo. Audi technam hominis. Nihil expostulabat Balbinus,
18 XLIV  |          ne nos ipsi citius nomen hominis amittamus. ~Be.   At si
19 LIII  |     delectamentis habeant, vixque hominis vocabulo dignentur. Quod
20 LVII  |           te quaeso ut mihi nomen hominis edas. ~Hi.   Non expedit. ~
21 LVII  |          regebat hominem; hic sub hominis specie regit asinum. ~Le.  
22 LVII  |         tantillum quidem detraxit hominis obesitati. ~Le.   Franciscus
23 LVII  |       quique asinae Balaami dedit hominis linguam) omnes Merdardi