Caput

 1 VII  |          Fortasse non fuerit satis Deo, cui debes. ~Th.   Unde
 2  XI  |          recte pieque sentiamus de Deo, de scripturis divinis:
 3  XI  |          spes est, vindictam omnem Deo relinquo. ~Er.    Isthuc
 4 XVII | concordibus animis egerunt gratias Deo, qui benefacta piorum praemiis
 5 XVIII|              Quia quemadmodum illi deo pro ludo est, homines interficere,
 6 XVIII|            Ma.  Attamen aiunt, rem Deo gratissimam esse castitatem. ~
 7 XIX  |           Nihil istiusmodi, gratia Deo. ~Eu.   Fama est integra. ~
 8 XIX  |            colligo hunc spiritum a Deo proficisci, quod tot iam
 9 XIX  |          Isthuc decretum non est a Deo proditum, sed in monachorum
10 XXII |            quidem non commendat me Deo. Sed quid diceret populus,
11 XXII |           salutarem, ad psallendum Deo; an obedire barbaro cuipiam
12 XXIV |         spem nostram collocemus in Deo, et quisque se paret ad
13 XXIV |           hortatur, ut unusquisque Deo se commendet, ac morti se
14 XXIV |     tumultus, tacite confessus sum deo, damnans apud illum meam
15 XXIV |              Hoc commitebam iudici Deo. Neque enim volebam esse
16 XXIX |       capita. Quis Deus, aut casus Deo felicior, nos coniunxit?
17 XXIX |          eo cubitum prius, quam me Deo reconciliaro. Verae tranquillitatis
18 XXIX |        fons est bene convenire cum Deo. Nam qui sic vivunt, his
19 XLV  |          non a Caesare geri, sed a Deo; tantum praebeant se viros
20 LVII |     modestia virtus est, qua nulla Deo gratior; si quis alius idem