Caput

 1  XI   |        stans, nec audens attollere oculos ad patrem Deum, quem offendi,
 2 XVIII |      speculum mihi narras? ~Pa.    Oculos tuos. ~Ma.  Argutator, ut
 3 XVIII |            abs te deflectam noxios oculos?  Pa.    Bona verba. Imo
 4 XVIII |         manu, delectans interim et oculos et nares, quam quae senescit
 5 XIX   |      arridebat, quocunque vertebam oculos. Accedebant ad haec blandissima
 6 XXI   |        consulueris tibi. Tu tantum oculos habes defixos in illius
 7 XXIII |          quod nec aures habeam nec oculos. ~Ps.   Quum homini sint
 8 XXV   |           aspiciant, nec dimoveant oculos, cibi immemores. ~Gu.  
 9 XXVI  |    cunctaris? ~So.   Fallemus heic oculos Dei? ~Lu.   Nequaquam: ille
10 XXVI  |          angelorum? ~Lu.   Illorum oculos non licet effugere. ~So.  
11 XXXIII|      videre, atque ille iussisset, oculos intenderent, ac locum subinde
12 XLVIII|            sentio, cum observem et oculos, et manus, et linguam tuam.
13 XLVIII|          Nunc saltem habe attentos oculos et aures. ~Ph.  Non possum
14 LVII  |      sequitur, ad quam reflectimus oculos, quoties eam animo reputamus.
15 LVII  |      potest, qui in tergum flectit oculos casu quopiam, in nullam
16 LVII  | humilitatem ancillae suae. Avertis oculos ab elatis, suoque iudicio
17 LVII  |        Deus, clementissimi favoris oculos flexit ad virginem fama