Caput

 1   I  |   Cur tu igitur audes Romane loqui, quum Romae non sis?   ~
 2  II  |    tali ludo facile discimus loqui. Sonasne probe sermonem
 3   V  |   etiam persuadeant, se vera loqui. ~Ar.   Mira voluptas! Non
 4 VIII |  aliud dicturi sint equi, si loqui liceat: quamquam satis loquuntur
 5 XVII |    ac pratum suum; nec aliud loqui nec aliud cogitare poterat.
 6 XXI  |   Xantippe, ut semel exorsae loqui, finem facere nequeamus. ~
 7 XXI  |   res est. ~Eu.   Mitte male loqui: fere nostra culpa viri
 8 XXIV | credis me ex animi sententia loqui? Si semel contigero terram,
 9 XXXIV|   Quanquam, inquit, scio, me loqui peritiori, tamen, quando
10 XLIV |     quae quotidie experimur, loqui fas est. Qui sumit mutuum,
11 LIII |     Apostolus vetat mulierem loqui in coetu, quam ille vocat
12 LVII |      fungos non apud homines loqui. ~Le.   Quid secum murmurat
13 LVII |     Atqui sic Apostolos suos loqui docuit ille doctor unus
14 LVII |     maluerunt significantius loqui, quam elegantius. Modestus
15 LVII |     illam de sua indignitate loqui; eoque sic orditur: Magnificat
16 LVII |   Francisco ne Latine quidem loqui sciant. ~Le.   Profecto
17 LVII |     nec indoctus, fertur ita loqui solitus, se malle e summis