Caput

 1   I |          meum corculum.  ~ mea spes  ~ meum solatium.  ~ meum
 2  VI |       tuum. Nulla cuiquam erat spes reditus tui, qui tot annos
 3  VI |      centum ducatos, revixerit spes. ~Co.   At ego tibi commonstro,
 4 VII |   quovis dama fugacior? ~Th.   Spes praedae reddiderat fortem. ~
 5 VII |    patriae pietas, sed praedae spes pertraxit in bellum. ~Th.  
 6 VII |        Th.   Non admodum. Bona spes habebat animum meum. Nam
 7 VII |   divinat omnia! sed praecipua spes erat in divo Christophoro,
 8  XI | resipiscat. Sin eius rei nulla spes est, vindictam omnem Deo
 9 XVII|   periculose, sed ita, ut bona spes esset, fore, ut revalesceret,
10 XXIV|     erat oneri, non usui: tota spes erat in clavo. ~An.   Quid
11 XXIV|      iudex: tamen bona quaedam spes interim habebat animum meum.
12 XLV |    uxori cum marito conveniat. Spes est, hinc quoque nascituram
13 LXII| alacritatem, in fine propinquo spes perveniendi quo tendit animal. ~