SCENA SECUNDA
BESSUS, SUSPICIO

BES. Fortuna misero blanda, felici levis,
Gravis ruenti, capta quae semper capis,
Quo me extulisti in arduum montis iugum?
Regi ut superbum proximus ferrem caput,
Ubi mors cadentem sequitur, et stantem metus.
Humili latebam tutus et tectus domo,
Nec posse tangi senserat prudens dea;
“Ergo elevetur,” inquit: hac parte obviis
Telis patebam ut crescerem in damnum, altior
Irem at ruinam. Sentio labi statum
Quo fulciebar, despicio praecipitii
Immanem hiantis vorticem: sola est salus
Praeoccupare praecipem casum, et specu
Minante mortem inferre, ne monte obruar.
Utrinque timeor et vereor; obnoxius
Sum noxiusque credor, id regi sat est.
Hic suspicatur proditum per me dolum;
Si proditus sit, conscius solus fui.
Regina per me credit abscondi malum,
Quodcunque prodi possit; inter aulicos
Secreta solus namque regis sentio.
Utrique vitam debeo, ne non satis
Sit unus exigendo: mihi pariter nocent
Fecisse, non fecisse, peream ut certius.
Sed fasciculus hic de segete mei est mali.
Cupido misero nulla, moderato levis,
Gravis fluenti prosperis, quo me rapis