Cap.,  Par.

 1      V,1|        recte ponatur illud quod naturam superat, cernuntur miracula
 2   XIII,1|       proxime illum accedere ad naturam divinam, et quodammodo Christo
 3    XVI,1|       pernegandam, eam tamen ad naturam eorum tollendam illi non
 4    XVI,1|      ita et in hoc, quod privet naturam humanum facultate se ultra
 5  XXIII,1|      proprium. Recte terrestrem naturam sapit. Terra enim suo stat
 6    XXX,1|         ut aegri conditionem et naturam non satis respiciant. Medicum
 7  XXXVI,1| vincitur, raro extinguitur. Vis naturam efficit magis impetuosam
 8  XXXVI,1|     consuetudo sola ea est quae naturam plane immutat et subigit.
 9  XXXVI,1|          qui tales sint. Primo, naturam sistere ad tempus aliquod,
10  XXXVI,1|      recitare solebat. Secundo, naturam moderari et ad minores portiones
11  XXXVI,1|        deveniat. Postremo autem naturam penitus sub iugum mittere
12  XXXVI,2|     antiqua regula reiicenda ut naturam, adinstar bacilli, in contrariam
13  XXXVI,2|          Praeterea victoriae in naturam non nimium cito triumphum
14 XXXVII,1|        Verum tenet regula eius, naturam aut promissorum fidem et
15 XXXVII,2|  vocabulo utar) proiectio super naturam humanam consistit in societatibus
16  XXXIX,1|      Iudaizant. Rem esse contra naturam ut pecunia generaret pecuniam.
17   XLII,1|                     1. Deformes naturam fere ulciscuntur. Sicut
18   XLIV,1|         sunt opera, nec sapiunt naturam. Quinetiam notabis secula
19 XLVIII,1|       sapit, nec bene succedit. Naturam literae perficiunt, ab experientia