Cap.,  Par.

 1     II,1 |            nunc dimittis, cum quis fines suos et expectationes honestas
 2     VI,7 |            socia et amica opera ad fines suos solus quis ambulet.
 3      X,1 |         hominesque eo compellit ut fines suos recta petere non possint.
 4     XI,2 |            et opera bona sunt veri fines laborum hominis, atque eorundem
 5     XX,6 |           factiosa aut ad privatos fines collimantia, celeriter hoc
 6  XXIII,1 |       genus homine expediuntur, ad fines proprios flectitur. Quos
 7  XXIII,1 |          eccentricos saepe esse ad fines domini sive status sui.
 8  XXVII,7 |          datur, quod non ad dantis fines inflexum et detortum sit.
 9   XXIX,3 |         valde ampla, quae tamen ad fines ulterius proferendos aut
10   XXIX,7 |          At certe Hispaniae ipsae <fines> pro arboris stemmate satis
11   XXIX,9 |   imperatoribus apud eos fuerit si fines imperii ipsorum protulisset,
12   XXIX,9 |          tamen ob hanc caussam, ut fines proferentur, nunquam bella
13   XXIX,13|            imperium amplificare et fines proferre reges penes et
14   XXXI,1 |  Nesciuntne illos ad suos proprios fines aspirare, et unumquemque
15     XL,1 |        componere rursus sciunt; ad fines advolant gradibus et mediis
16    XLV,1 | cognoscendi ut eum manu ducas, aut fines eius perspiciendi ut suadeas,
17    XLV,1 |       eorum minime credendum, nisi fines et intentiones eorum habeas
18   LIII,2 |             qui bellis honorificis fines imperii protulerunt, vel
19    LIV,1 |         antiquum. Sane qui lapidem fines distinguentem transponit