POETAE LATINI POST OVIDIUM

Post triste exilium Nasonis quaeque Camoena
  Fugit ab Ausonia, nec redeunte pede.
Audivere tubam civilia bella sonantem
  Et siluere omnes et posuere lyras.
Viderunt iuvenem Thebano sanguine foedum,
  Et sine Medea vellus inane rapi.
Saecula post terquina semel voluere reverti,
  Monstrantes Veneto moenia rupta Remi.
Nulla de hinc facies quam Gratia novit, imago
  Nulla venustatis, nulla leporis erat.
Cuncta vetusta situ steterunt cooperta recenti,
  Obducta est scissae barbara palla togae;
Mimi nil veriti verba invertêre Maronis,
  Urbanae scabiem Tityrus unxit ovis:
Circumstant miserae turpi pallore puellae;
  Improba quadriviis Lesbia plorat anus.
Delia quercetis abcedit moesta Pedanis,
  Et vocat, heu frustra, Cynthia casta procum;
Nec minus infelix est debiliore vocata
  Nocte brevi novies laeta Corinna suo.
Ereptam antiquis cursores lampada tradunt,
  At quot humi lapsos increpat ultus Amor!
Bembus, nec salibus nec amoribus aptus hiabat
  Multa, sed abnuerat semisopita Venus.
Tu cane natalem, nam nemo est aptior, urbem
  Dixit; uti decuit paruit illi deae.
Suave susurravit Rheno plaudente Secundus
  Id desiderium flebile suavioli,
Quo Charites omnes adsurrexere Venusque,
  Et Verona suum credidit esse melos.
Cami inter salices iuvenem invenere sedentem
  Quae fugerant fontes et nemora Egeriae:
Auribus applicuere labra; insonuere Lucreti
  Forte quid; extemplo cessit avena tubae.
Culmina turritae tremuere tonitrua Calpes,
  Et data Neptuno fulmina sensit Atlas.
Carmen tale olim, neque saepius, audiit Elis,
  Sed lyra post illum nulla aliunde diem.
Magno instans operi, nullisque prioribus impar,
  Desertum coluit vir Latialis agrum:
Vir Latialis erat; sed vernam horrebat agrestem,
  Et squalorem et rus et tumida ora gelu.
Interiit: Musas deducere conor easdem
  Gressibus incertis vixque tenete manu.