AD ILLUSTRISSIMUM VIRUM SAVAGIUM LANDOR

Qualis procellis trux hiemalibus
Adauctus amnis transilit aggeres;
  Prorumpit, in lucemque honestus
    Grati animi rapiendus ardor.

Nunc est canendum: sed potius tace;
Vel vela saltem turgida contrahe;
  Nec lentus argumenta ducas
    Tanta modis tenuata parvis.

O grande munus! iam videor mihi
Flictus rotarum corripientium
  Cursus, et hinnitus equorum,
    Et cupida bibere aure plausus.

Lyraeque vocem, quae trifidi iubar
Extinguit ignis, quae Iovis alitem
  Sopore declinare suadet
    Lumina lucidiora sole.

O grande munus! carmina Pindari
Poeta donat par mihi Pindaro!
  Pro! gaudia insperata pectus
    Oestro agitant: veniam, ruenti.

Audaciores in numeros, date!
Satis superque est: pro! pudor! audeant
  Garrire cornices, apertas
    Rege avium quatiente pennas?
        J. Pitman

Urbes Sicanas ut lubenter viserim
Amice Landor, et tecum et Theocrito,
Theocritus nam solus aequis passibus
Comes fuisset; mollibus facetiis,
Captis, receptis, invicem fallens viam
Per litus illud, illa aperta pascua,
Et nemora, et alta rupium cacumina,
Quae quondam amabat pervagari vesperi;
Neque ipse Cymodameiam, ut unice tuam
Aut ausus aut permissus esset insequi.
        Francis Hare