AD HAEDUM

Haede! si vetitus tibi
Sylvis est aditus meis,
Ne balatibus obstina
  Aegris pulsa vocare

Cognata agmina montibus,
Inter quae tua forsitan
Mater exulet, exulet
  Et pater gravis aevo.

Vatibus patula arborum
Umbra gratior incubat;
Sit capris statio altior,
  Sit iugis in apricis.

Do tibi instabulis locum
In quo candidulum latus
Est et proiicere et novum
  Cornu poste polire.

Splendidus prope rivulus
Labitur . . Tremor artubus
Cur obrepit? . . Ut inscius
  Splendidum memoravi!

Per me salvus es, haedule!
Nulli Bandusiae cruor
Manabit tuus; alteri
  Cinctum flore dicabo:

Illi nempe puellulae
Cuius nomen amat nemus
Audire, atque ideo silet
  Concors ingredienti

Ad sinum arctius attrahens
Blanda, navibus humidis
Si genam tepidam applicet
  Disce morigerari.

Haud unam auriculam vibra;
Ambas strictius erige;
Namque, dum docilis manet
  Aetas, pauca monerem.

Haede! sis aliquantulum
Castas quando adoleveris!
Ne genam inficiat rubor
  Arcebo ipse capellas.

Interim tenerae genu
Noli laedere, namque crus
Duriuscula si ferit
  Laeserit, neque praesto

Forsan obstiterit malo
Ille saepe salutifer,
Ille carminibus catus
  Caeterisque mederi.