DE RUFA IN NOVO-COMO

Esuriens quondam puer usserat ora polenta,
  Inque rotundo oculo salsa micabat aqua.
Nequicquam indomitos expirat hiatque vapores,
  Nequicquam haud uno volvitur esca loco:
Rideri metuens Quoties meminisse parentis
  Cogor, ait lacrymis lumina nostra madent.
Sic Rufa horrifico quam siphilis ederat igne,
  Cur moreris nobis, filia cara, procul!
Filia! te duri non cessant flere Britanni,
  Indignisque modis me pepulere foras!
Flet vetula; et videas triginta flere ministros,
  Estque, decens luctum, sordida cuique cutis.
Quae venerem toties iecisse superbiit unam
  Ut male damnosum iecerit illa canem!
Ploratus causam nemo dubitavit candem
  Omnibus esse domi; naribus ille dolet;
Cruribus ille tumet mediis; hic fronte laborat,
  Hic melius fixo vulnere cantor erit.
Tot quis tamque acres luctum producere morbos
  Crederet? at multo teste paratus adest.
Cuinam adeo vehemens excanduit ira deorum
  Ut tot mactatos iusserit esse sues?
Cuius amant tanto placari numina lardo
  Ut vix invenias rure vel urbe satis?
At tacita observet veteres reverentia ritus,
  Parcite, sitque piis haud ita pulla domus!