Caput

 1 1| lentissime decidebat, descendenti satis temporis ei erat ut circumspectaret
 2 1|         vultu erat quod iam esset satis alta ad hortum amoenissimum
 3 1|         me esse duos homines! Vix satis mei superest ex quo homo
 4 2|       factas, in altera flabellum satis magnum portabat. ~Citato
 5 2|     Alicia, quae mutatione subita satis territa est, gaudebat tamen
 6 2|             murem - O mus!') ~Mus satis curiose eam intuebatur;
 7 2|        eos oportebat, nam stagnum satis stipatum fiebat volucribus
 8 3|       auscultate me. Egomet brevi satis siccos vos faciam!' ~Omnes
 9 3|            inquit Mus, et frontem satis comiter contraxit. 'Aliquidne
10 4|    deposuit. Sibi dixit: 'Id vero satis est. Ut spero, non amplius
11 4|           ratio huius infra vitae satis inusitata est. Quantum miror
12 4|     discere possis? Tibi ipsi vix satis spatii est, neque quidquam
13 4|         disputabat, ut colloquium satis longum haberet'. Sed paulo
14 4|          prius colligate - nondum satis alte dimidio porriguntur.' ~'
15 4|         porriguntur.' ~'Immo vero satis apte positae sunt - ne nimis
16 4|         quidem scio - Benigne; id satis est. Melius nunc valeo -
17 4|           dixit: 'Vehes principio satis erit.' ~'Cuius rei vehes?'
18 4|     deminui incipere. ~Cum primum satis parva facta est, ut per
19 5|         in papilionem, nonne tibi satis mirum videbitur?' ~'Minime
20 5|          decoris;' sic pater. 'Id satis est.~Mene opus est nugas
21 5|         Columbus finem faceret. ~'Satis molestum est ova incubare,'
22 6|     animalia omnia sic disputare. Satis est ad mentem cuivis alienandam.' ~
23 6|       praesentia, ut puto, porcus satis formosus est.' ~De puellis
24 6|     perficies,' inquit Feles, 'si satis diu ambulabis.' ~Hoc negari
25 6|       esset. ~Ad domum etiam tunc satis timide accessit, dum sibi