Medit.,  Par.

 1 Inc,  6      |   authoritas, ut Athei, qui scioli magis quàm ingeniosi aut docti
 2 Praefatio,  5|          sunt multorum judicia, ut magis a primum acceptis opinionibus,
 3   I,  6      |          saltem alia quaedam adhuc magis simplicia & universalia
 4   I,  11     |           probabiles, & quas multo magis rationi consentaneum sit
 5  II,  11     |       istae perceptiones aliquantò magis confusae esse solent, sed
 6  II,  12     |          nunc est, prout minus vel magis ad illa ex quibus constat
 7  II,  15     |         applicare. Porro autem, si magis distincta visa sit cerae
 8 III,  1      | inspiciendo, meipsum paulatim mihi magis notum & familiarem reddere
 9 III,  8      |            mihi advenire. Nihilque magis obvium est, quàm ut luc
10 III,  9      |         cur iisdem in ullâ aliâ re magis fidam. ~
11 III,  14     |           fieri, nec etiam id quod magis perfectum est, hoc est quod
12 III,  25     |        contineat, nulla est per se magis vera, nec in quâ minor falsitatis
13 III,  26     |           quid obstet quominus ita magis & magis augeatur in infinitum,
14 III,  26     |        obstet quominus ita magis & magis augeatur in infinitum, nec
15 III,  27     |        etiamsi cognitio mea semper magis & magis augeatur, nihilominus
16 III,  27     |        cognitio mea semper magis & magis augeatur, nihilominus intelligo
17  IV,  1      |           convertam. Et sane multo magis distinctam habeo ideam mentis
18  IV,  8      |   adjunctae sunt, redduntque ipsam magis firmam & efficacem, tum
19  IV,  8      |         sim liber, sed contrà, quo magis in unam propendeo, sive
20  IV,  8      |            me ratio in unam partem magis quàm in alteram impellit,
21  IV,  10     |         voluntate, atque ita tanto magis sponte & libere illud credidi,
22  IV,  10     |          occurrere, quae mihi unum magis quàm aliud persuadeat. Certe
23   V,  1      |        aliàs resumam, jamque nihil magis urgere videtur (postquam
24   V,  8      |     attendenti fit manifestum, non magis posse existentiam ab essentiâ
25   V,  8      |          ideam vallis: adeo ut non magis repugnet cogitare Deum (
26   V,  15     |        omnia, quae jam cogito, non magis vera esse quàm ea quae dormienti
27  VI,  6      |       sensu perceptae essent multo magis vividae & expressae, & suo
28  VI,  6      |        expressae, & suo etiam modo magis distinctae, quàm ullae ex
29  VI,  6      |       quodam jure meum appellabam, magis ad me pertinere quàm alia
30  VI,  10     |           similes, quae quidem non magis quàm praecedentes, absque
31  VI,  12     |            est quod me ista natura magis expresse doceat, quàm quòd
32  VI,  15     |             Ita quamvis stella non magis oculum meum quàm ignis exiguae