Medit.,  Par.

 1 Synopsis,  2|         creari debent ut existant, ex naturâ suâ esse incorruptibiles,
 2 Synopsis,  2|             interire, mentem autem ex naturâ suâ esse immortalem. ~
 3   I,  8     |               utrum eae sint in rerum naturâ necne, parum curant, aliquid
 4  II,  5     |          potius attendam, quid sponte naturâ duce cogitationi meae antehac
 5 III,  7     |            videor quàm ab ipsâmet meâ naturâ; quòd autem nunc strepitum
 6 III,  8     |             Nempe ita videor doctus a naturâ. Et praeterea experior illas
 7 III,  9     |             dico me ita doctum esse a naturâ, intelligo tantùm spontaneo
 8 III,  15    |             competit ideis ex ipsarum naturâ, ita modus essendi formalis
 9 III,  15    |         primis & praecipuis, ex earum naturâ. Et quamvis forte una idea
10  IV,  10    |            ipse sum, alia sit ab istâ naturâ corporeâ, vel an ambae idem
11   V,  1     |               ipsius sive mentis meae naturâ investiganda; sed illa forte
12   V,  14    |            mihi persuadere me talem a naturâ factum esse, ut interdum
13   V,  16    |                tum etiam de omni illâ naturâ corporeâ, quae est purae
14  VI,  6     |            nisi quia ita doctus sum a naturâ; neque enim ulla plane est
15  VI,  6     |         objectis judicabam, videbar a naturâ didicisse: priùs enim illa
16  VI,  7     |        videbam obstare quominus essem naturâ ita constitutus ut fallerer,
17  VI,  7     |            viderer ad multa impelli a naturâ, quae ratio dissuadebat,
18  VI,  7     |               esse putabam iis quae a naturâ docentur. Et quamvis sensuum
19  VI,  11    |           quin ea omnia quae doceor a naturâ aliquid habeant veritatis:
20  VI,  14    |              Praeterea etiam doceor a naturâ varia circa meum corpus
21  VI,  15    |              sunt quae, etsi videar a naturâ doctus esse, non tamen revera
22  VI,  15    |              dico me aliquid doceri a naturâ. Nempe hîc naturam strictiùs
23  VI,  15    | perceptionibus, quae proprie tantùm a naturâ datae sunt ad menti significandum
24  VI,  16    |       persequenda vel fugienda mihi a naturâ exhibentur, atque etiam
25  VI,  16    |               Sed nempe tunc tantùm a naturâ impellitur ad illud appetendum
26  VI,  17    |              in iis erramus ad quae a naturâ impellimur: ut cùm ii qui
27  VI,  17    |            horas non recte indicat, a naturâ suâ deflectere; atque eodem
28  VI,  17    |           solent, putem illud etiam a naturâ suâ aberrare, si ejus fauces
29  VI,  19    |          corpus, in eo quòd corpus ex naturâ suâ sit semper divisibile,
30  VI,  21    |        excitant, qui institutus est a naturâ ut mentem afficiat sensu
31  VI,  22    |             esse omnes sensus nobis a naturâ inditos; ac proinde nihil