Medit.,  Par.

 1 Inc,  3      |            animam, etsi multi ejus naturam non facile investigari posse
 2 Praefatio,  3|         cogitantem, non sequi ejus naturam sive essentiam in eo tantùm
 3 Praefatio,  3|       etiam dici possent ad animae naturam pertinere. Cui objectioni
 4 Synopsis,  2 |         quaenam ad se, hoc est, ad naturam intellectualem, & quaenam
 5  II,  5      |           me nosse arbitrabar ejus naturam, quam si forte, qualem mente
 6  II,  5      |          cogitandi, nullo pacto ad naturam corporis pertinere judicabam;
 7  II,  6      |          omnibus, quae jam dixi ad naturam corporis pertinere? Attendo,
 8  II,  7      | generaliter quaecunque ad corporis naturam referuntur, nihil sint praeter
 9  II,  7      |            avocandam, ut suam ipsa naturam quàm distinctissime percipiat. ~
10  II,  15     |           eaedem omnes mentis meae naturam melius probent! Sed & alia
11 III,  4      |            aliquem Deum talem mihi naturam indere potuisse, ut etiam
12 III,  14     |        esse debere, sed talem esse naturam ipsius ideae, ut nullam
13 III,  31     |         est attendenti ad temporis naturam, eâdem plane vi & actione
14  IV,  5      |            atque attendenti ad Dei naturam non videtur fieri posse,
15  IV,  6      |    comprehendo. Cùm enim jam sciam naturam meam esse valde infirmam &
16  IV,  6      |    infirmam & limitatam, Dei autem naturam esse immensam, incomprehensibilem,
17  IV,  8      |       ideam formare possim, ad Dei naturam pertinere percipio. Eâdem
18   V,  7      |        distincte intelligo ad ejus naturam pertinere ut semper existat,
19   V,  7      |            ejus figurae aut numeri naturam etiam pertinere; ac proinde,
20   V,  14     |            Sic, exempli causâ, cùm naturam trianguli considero, evidentissime
21  VI,  4      |           imaginari, praeter illam naturam corpoream, quae est purae
22  VI,  9      |       interim nihil plane aliud ad naturam sive essentiam meam pertinere
23  VI,  11     |     aliquid habeant veritatis: per naturam enim, generaliter spectatam,
24  VI,  11     |           intelligo; nec aliud per naturam meam in particulari, quàm
25  VI,  15     |         doceri a naturâ. Nempe hîc naturam strictiùs sumo, quàm pro
26  VI,  16     |        aliud concludi potest, quàm naturam istam non esse omnisciam:
27  VI,  17     |     repugnare illum a Deo fallacem naturam habere. Atque ut horologium
28  VI,  21     |        praeterea eam esse corporis naturam, ut nulla ejus pars possit
29  VI,  23     |     obstante immensâ Dei bonitate, naturam hominis ut ex mente & corpore