Medit., Par.
1 Inc, 5 | volunt intelligere, quàm quod vera refutent: contrà verò in
2 Synopsis, 1| ut de iis, quae posteà vera esse comperiemus, non amplius
3 Synopsis, 2| illa intelligimus, esse vera: quod ante quartam Meditationem
4 Synopsis, 4| distincte percipimus, esse vera, simulque in quo ratio falsitatis
5 I, 6 | somniemus, nec particularia ista vera sint, nos oculos aperire,
6 I, 6 | simplicia & universalia vera esse fatendum est, ex quibus
7 I, 10 | nihil esse ex iis quae olim vera putabam, de quo non liceat
8 II, 6 | significationis ignotae. Sum autem res vera, & vere existens; sed qualis
9 II, 9 | nulla prorsus res imaginata vera sit, vis tamen ipsa imaginandi
10 III, 4 | satis perspicue intuebar, ut vera esse affirmarem? Equidem
11 III, 9 | lumini isti, quaeque illa non vera esse possit docere; sed
12 III, 16 | tantò clarius & distinctius vera esse cognosco. Sed quid
13 III, 25 | nulla est per se magis vera, nec in quâ minor falsitatis
14 III, 25 | perfecti & infiniti maxime vera; nam quamvis forte fingi
15 III, 25 | omnium quae in me sunt maxime vera, & maxime clara & distincta. ~
16 III, 36 | parentes attinet, ut omnia vera sint quae de illis unquam
17 IV, 11 | illa omnia quae priùs ut vera quam maxime credideram,
18 IV, 17 | ideoque proculdubio est vera. Nec hodie tantùm didici
19 V, 6 | quae clare cognosco esse vera. Atque quamvis id non demonstrassem,
20 V, 7 | hisce diebus meditatus sum, vera essent, in eodem ad minimum
21 V, 14 | accidere ut dubitem an sit vera, si quidem Deum ignorem.
22 V, 15 | percipio, necessariò esse vera; etiamsi non attendam amplius
23 V, 15 | quae jam cogito, non magis vera esse quàm ea quae dormienti
24 VI, 5 | antehac, ut sensu percepta, vera esse putavi, & quas ob causas
|